Powiatowa Stacja Sanitarno-
Epidemiologiczna w Gołdapi

Wyłącznym, naturalnym rezerwuarem meningokoków jest człowiek, a źródłem zakażenia zarówno chory człowiek jak i bezobjawowy nosiciel. Drobnoustroje te kolonizują jamę nosowo-gardłową i są przenoszone drogą kropelkową podobnie, jak w przypadku wielu infekcji podczas kaszlu lub kichania lub przez kontakt bezpośredni np. podczas pocałunku, a także pośrednio np. przez picie ze wspólnego naczynia. Schorzenie przebiega pod postacią zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu, posocznicy lub posocznicy z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych. Choroba meningokokowa o szybkiej progresji może doprowadzić do zgonu w ciągu kilku godzin od wystąpienia pierwszych objawów.

Małe dzieci i młodzież to grupa szczególnie narażona

Z powodu meningokoków można zachorować w każdym wieku.

• Dzieci w wieku od 3 miesięcy do 5 lat są w porównaniu do innych grup wiekowych narażone najbardziej. Ich system odpornościowy nie jest jeszcze wystarczająco dobrze rozwinięty.
• Drugi szczyt zachorowań notuje się u młodzieży między 14 a 19 rokiem życia. W tym wieku w zwiększonym stopniu nawiązują się kontakty społeczne, takie jak częste przebywanie w dyskotekach, kinach oraz wspólne wyjazdy. Tym samym wzrasta niebezpieczeństwo infekcji.

Podwyższone ryzyko infekcji występuje w zbiorowiskach ludzkich, np.: żłobkach, przedszkolach, szkołach, schroniskach młodzieżowych, internatach, akademikach lub koszarach, ponieważ w takich warunkach ułatwione jest przenoszenie się zarazków poprzez bliski kontakt.

Leczenie inwazyjnej choroby meningokokowej prowadzone jest w warunkach szpitalnych, polega na antybiotykoterapii oraz leczeniu objawowym. W przypadkach o przebiegu piorunującym konieczna jest hospitalizacja na oddziale intensywnej terapii. Osobom bezpośredniego kontaktu osoby chorej zalecana jest chemioprofilaktyka.

PROFILAKTYKA SZCZEPIENNA TO NAJLEPSZY SPOSÓB OCHRONY PRZED INWAZYJNĄ CHOROBĄ MENINGOKOKOWĄ.

Porozmawiaj ze swoim pediatrą o szczepieniu.