Wygląd:

Świeży miękki ser z cienką skórką, w przekroju kremowy, soczysty lekko dziurkowany.

Kształt:

Kształt kulisty, bochenkowaty.

Rozmiar:

Najczęściej średnica około 25-30 cm. Naturalny – masa około 3-6 kg. Wędzony – masa 2,5-4 kg.

Barwa:

Naturalny – barwa kremowa. Wędzony – barwa brązowa (różne odcienie), w przekroju kremowa.

Konsystencja:

Struktura elastyczna, miękka, soczysta.

Smak:

Naturalny – smak bardzo łagodny, lekko słodki, z upływem czasu lekko kwaskowy. Zapach początkowo mleczny, z czasem kwaskowy. Wędzony – smak mleczno-solankowy ze specyficznym posmakiem wędzenia. Łagodny, lekko kwaśny. Zapach dymowy, z czasem kwaskowy.

Tradycja:

Łemkowie to grupa etniczna zamieszkująca niegdyś tereny Beskidu Niskiego. Przez naukowców klasyfikowani są jako potomkowie karpackich nomadów zwanych Wołochami. Przed wysiedleniami po II wojnie światowej żyli oni głównie z upraw polowych i hodowli zwierząt. Silnie kultywowali oni też tradycje serowarskie oparte na metodach wołoskich. Łemkowie wytwarzali m.in. bundz, bryndzę, sery twarde (łemkowskie) i twarogi. Bundz łemkowski naturalny i wędzony to codzienny ser wyrabiany w prawie każdej chyży, chacie łemkowskiej. Jest to ser podpuszczkowy niedojrzewający uzyskany przez odwodnienie otrzymanego skrzepu mleka krowiego poprzez lekkie jego podgrzanie, a następnie oddzielenie masy serowej od serwatki w płóciennych workach. W wersji wędzonej dodatkowo ser poddany jest kąpieli solankowej, a następnie wędzeniu w zimnym dymie. Posiada dość krótki termin przydatności. Przeznaczony jest do bezpośredniego spożycia lub do smażenia i przyrządzania regionalnych potraw. Bundz łemkowski dzięki lekkiej konsystencji i delikatnemu smakowi zyskał popularność wśród ludności beskidzkiej.