Wygląd:

Małe ciasteczka tzw. talarki.

Kształt:

Zbliżony do okręgu lub foremkowy, mało wyrośnięte, płaskie.

Rozmiar:

Długość około 2,5 cm - 3,3 cm.

Barwa:

Od jasnobrązowej do ciemnobrązowej.

Konsystencja:

Twarda.

Smak:

Piernikowy z delikatną nutką przypraw korzennych.

Tradycja:

Tradycja przygotowywania fefernuszków w okolicach Łąkorza pojawiła się pod koniec XIX wieku i związana była z istniejącymi na tych terenach cukrowniami. Jednym z głównych składników fefernuszków jest słodki syrop buraczany, używany zamiast miodu czy cukru oraz mąka. Produkty te były popularne zwłaszcza wśród biedniejszej grupy mieszkańców, gdyż nie wymagały dużego wkładu finansowego, a surowce użyte do ich przygotowania były dostępne w każdym gospodarstwie. Dawniej mieszkańcy pobliskich cukrowni kupowali tzw. „melasę”, czyli produkt uboczny produkcji cukru, bardzo podobny do słodkiego syropu buraczanego, lecz zawierający mniej cukru i składników mineralnych. Natomiast mieszkańcy dalszych terenów wyrabiali na potrzeby domowe syrop w kuchni. Fefernuszki pieczone były zawsze w adwencie Bożego Narodzenia, natomiast w Wigilię każdy z domowników dostawał całą garść na talerzyku. Wypiekano je również podczas spotkań towarzyskich lub częstowano nimi dzieci zamiast cukierków. „Znacznie większą część ich produkcji [piekarzy] stanowiła galanteria piekarnicza, jak kuchy, fafernuchy i inne ciasta przeznaczone na większe i mniejsze uroczystości” (red. nauk. Józef Burszta, „Kultura Ludowa Mazurów i Warmiaków”, Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, Wrocław, Warszawa, Kraków, Gdańsk 1976).