Wygląd:

Wyrób w naturalnym żołądku wieprzowym, o gładkiej i suchej powierzchni. Na przekroju widoczne kawałki mięsa wieprzowego w galarecie.

Kształt:

Owalna bryła, spłaszczona od góry i od dołu, na przekroju kształt zbliżony do owalnego.

Rozmiar:

Przeciętna waga ok. 2,5 kg.

Barwa:

Na zewnątrz barwa jasnoszara, na przekroju wyraźnie widoczne mięso barwy różowej oraz galareta barwy słomkowej.

Konsystencja:

Konsystencja zwięzła, sprężysta.

Smak:

Smak i zapach właściwy dla wyrobów podrobowych. Wyczuwalne przyprawy.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

W okolicach Proszowic od dawien dawna świniobicie było obrzędem tradycyjnym, uroczystym i długo wyczekiwanym. W pobliskich wsiach, w rodzinach biedniejszych, odbywało się dwa razy w roku – przed świętami Bożego Narodzenia i Wielkanocą, ponieważ każda rodzina chciała przeżyć te dni uroczyście. Gospodarność i zaradność każdego gospodarza z tego terenu od zawsze nakazywały jak najlepiej wykorzystać wszystkie części tuszy wieprzowej, toteż: „Jak biło się świnię, to się ją w całości wykorzystywało. Czyli głowiznę robiło się przy świniobiciu, a ono dawniej było najczęściej na Boże Narodzenie i Wielkanoc” (Wywiad przeprowadzony z mieszkanką powiatu proszowickiego). „Głowizna – teraz potocznie nazywa się salcesonem. Dawniej mówiło się głowizna. To tradycyjna nazwa. Głowizna – bo przede wszystkim z głów wieprzowych wyrabiana” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcem okolic Proszowic). Do wyrobu głowizny wykorzystywano szlachetniejsze kawałki mięsa, w tym mięso z policzków. Obowiązkowo były także dodawane krojone serca oraz uszy. Całość przyprawiano pieprzem, kminkiem oraz zaprawiano wywarem z gotowanego mięsa. Poprzez staranny dobór wszystkich składników użytych w procesie produkcji, głowizna proszowicka cieszy się nadal niesłabnącym powodzeniem na terenie Małopolski, a różnica w porównaniu z innymi podobnymi produktami tkwi „w smaku, jakości i ilości mięsa w środku” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami regionu).