Wygląd:

Środek spożywczy w formie stożka

Kształt:

Produkt wielkości orzecha włoskiego, w kształcie stożka, w przekroju wygląd trójkąta

Barwa:

W zależności od smaku: kremowa, pomarańczowa, zielonkawa

Konsystencja:

Produkt twardy z gładką powierzchnią

Smak:

W zależności od dodanych przypraw: kminkowy, paprykowy, miętowy, ziołowy, czosnkowy

Dodatkowe Informacje:

Bardzo dobra przekąska do piwa, a także tradycyjna potrawa wielkanocna, ozdoba koszyków ze święconką

Tradycja:

Z materiałów etnograficznych wiadomo, w jaki sposób na początku XX wieku przygotowywano gomółki z sera. Po zebraniu śmietany, naczynie z zsiadłym mlekiem ustawiano w pobliżu pieca i po pewnym czasie wlewano je do woreczka lnianego, by odciekła serwatka. Następnie przekładano zawartość woreczka do donicy i urabiano za pomocą warząchwi. Na gomółki urabiano ser z solą i pieprzem oraz z miętą lub kminkiem. Czasem dodawano do sera żółtka. Z przygotowanej masy formowano niewielkie gałki, które na deseczkach wsuwano do pieca po wypieku chleba. Na dawnych weselach wiejskich nikt nie słyszał o plackach czy ciastkach – za największy przysmak uchodziły właśnie gomółki. Tłuste i słone doskonale nadawały się na przekąskę do piwa. Przygotowane na wesele gomółki szybko znikały ze stołów, panował bowiem zwyczaj, że goście nie tylko jedli, ale i zabierali do domów jako prezent dla dzieci. Nieco rzadziej gomółki były przygotowane w Wielkim Tygodniu i zanoszone w Wielką Sobotę do Kościoła do poświęcenia razem z innymi produktami, które miały się później znaleźć na stole wielkanocnym, takimi jak jaja, kiełbasa, chrzan itp. Umiejętność wykonywania gomółek z sera, kiedyś powszechna, obecnie jest znana na Podkarpaciu dzięki starszym gospodyniom, które przekazują swą wiedzę córkom.