Wygląd:

Dwie warstwy kruchego ciasta z warstwą masy jabłkowej po środku.

Kształt:

Prostokątny.

Rozmiar:

W zależności od formy, w której jest pieczony.

Barwa:

Złocistobrązowa.

Konsystencja:

Delikatne i kruche ciasto, miękka masa jabłkowa.

Smak:

Słodko-kwaśny, z wyczuwalnym aromatem jabłek.

Tradycja:

Tradycja pieczenia jabłeczników w województwie kujawsko-pomorskim sięga odległych czasów. Do ich pieczenia wykorzystywano rodzime owoce, a jabłoń rosła niemal w każdym kujawskim gospodarstwie. Na jabłecznik kujawski najlepiej nadają się tradycyjne odmiany jabłek, o kwaśnym lub kwaśno-słodkim smaku, takie jak Antonówka, Szara Reneta, Papierówka lub Kronselka. Jabłecznik kujawski to popularne ciasto dawniej pieczone tylko w okresie letnio-jesiennym, gdy jabłek było pod dostatkiem. Z biegiem lat jabłka zaczęto przechowywać w słomie na strychu, poddaszach lub zakopcowane (przykryte dobrze słomą i zasypane ziemią), dzięki czemu jabłecznik ze świeżych jabłek można było piec przez cały rok. Jabłka do jabłecznika krojono w kostkę, lub ścierano na tarce o grubych oczkach i przesmażano z cukrem na patelni. Dodawano do nich cynamon, przyprawę dobrze komponującą się z jabłkami, o charakterystycznym słodkawo-korzennym, lekko piekącym smaku i silnym aromacie. Na stolnicy zagniatano ciasto, które dzielono na dwie części. Jedną częścią wykładano spód blachy, na którą kładziono przesmażone, wystudzone jabłka. Drugi kawałek ciasta układano na masie jabłkowej. Wierzch jabłecznika smarowano roztrzepanym jajkiem, posypywano cukrem i całość pieczono przez około godzinę. Zapach jabłek i cynamonu w wielu kujawskich domach kojarzył się ze świętami Bożego Narodzenia, dlatego przede wszystkim w tym okresie nie mogło zabraknąć go na świątecznym stole. Obecnie upieczony według tradycyjnej receptury jabłecznik, wystawiany jest na licznych konkursach związanych z tematyką produktów tradycyjnych województwa kujawsko-pomorskiego.