Wygląd:

Kształtny, wyprofilowany wygląd, wyraziste wygrzbiecenie, przekrój owalny. Ułuszczenie z cechami charakterystycznymi dla karpia lustrzenia lampasowego. W wieku 3 lat karpie tej linii charakteryzują się wygrzbieceniem rzędu 2,5-2,6, a współczynnik kondycji fultona (miara umięśnienia) wynosi 3,25-3,35.

Kształt:

Prawidłowa budowa anatomiczna – niewielka głowa, linia grzbietu dobrze umięśniona, wyraziste płetwy, kształtny pysk z wąsikami.

Rozmiar:

Przeciętnie waga około 1,5-3 kg.

Barwa:

Grzbiet w kolorze szarawym, brzuch żółtawy, płetwy ciemne, pokryte intensywnie błyszczącymi łuskami.

Konsystencja:

Śliski z zewnątrz.

Smak:

Smak i zapach delikatny, typowy dla ryby.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Początki hodowli karpi w Polsce są bardzo stare i sięgają XIII-XIV wieku, kiedy to w dorzeczach górnej Wisły i Odry zaczęły powstawać stawy rybne tzw. „rybniki”. Potem następowały okresy rozkwitu i upadku polskiej gospodarki stawowej. „Około 1870 r. rozpoczął się ponowny rozwój i następnie rozkwit polskiej gospodarki stawowej i ściśle związanej z hodowlą karpi. Rozwój ten wyszedł z terenów „zagłębia stawowego” położonego w dorzeczu Górnej Wisły. W dorzeczu tym jest kolebka dzisiejszej hodowli karpi i gospodarki stawowej (…). Za początek rozkwitu można przyjąć umownie datę 1868 tj. datę przyjęcia do pracy w dobrach dawnej komory cieszyńskiej (tj. zarządu dóbr Habsburgów w Cieszynie) reformatora ówczesnej gospodarki stawowej Tomasza Dubisza (…)” (Jan Marian Włodek, „Postępy Nauk Rolniczych nr 2/80”). Najobszerniejsze informacje o gospodarce rybnej w Polsce w XV-XVII wieku pochodzą z regionu Śląska, głównie Śląska Cieszyńsko-Opawskiego, Pszczyńskiego i Raciborskiego. Obszar Śląska posiadał dogodne warunki klimatyczne (ciepłe lato), glebowe (gliny z enklawami lessowymi), a zwłaszcza wodne (źródła dużych rzek: Odry, Wisły, Olzy, Soły). W stawach oprócz karpia hodowano również karasie, miętusy, liny, piskorze, sumy, leszcze, płocie, okonie, kiełbie, jazie, jazgarze, ukleje. Natomiast w wyżynnych rejonach Śląska w Beskidach od XVI wieku hodowane były także pstrągi. Górny Śląsk – tzw. polska kolebka „zagłębia stawowego” – uznawany był obok hodowli czeskich za najnowocześniejszą i najsilniejszą w Europie. Dotyczyło to zarówno nowoczesnych technik budowania stawów i metod gospodarowania oraz wielkości produkcji. Po II wojnie światowej, w latach 1954-56 w wyniku prac mających na celu odtworzenie karpia galicyjskiego, wytworzone zostały karpie gołyskie. „Nazwa linii pochodzi od gospodarstwa, w którym ją wyhodowano. Jej twórcą był prof. J.M.Włodek. Powstała w wyniku skojarzenia ikrzycy gołyskiej o ułuszczeniu lustrzenia lampasowego nietypowego z mleczkiem o ułuszczeniu lustrzenia lampasowego, pochodzącym z przedwojennego szczepu osieckiego i sprowadzonym z Doświadczalnego Gospodarstwa Stawowego w Mydlinikach należącego do ówczesnej Wyższej Szkoły Rolniczej w Krakowie” („Przegląd Rybacki”, nr 2, wydany przez Polskie Towarzystwo Rybackie w Poznaniu, kwiecień 1998). Karp gołyski występuje na terenie obecnego powiatu cieszyńskiego, w Gołyszu i okolicach. Hodowany jest również na terenie Zakładu Doświadczalnego PAN w Gołyszu.