Wygląd:

Batony o grubości 2,5 cm koloru ciemno-brązowego w osłonkach naturalnych (jelitach wieprzowych prostych), na końcach związane sznurkiem. Na przekroju powierzchnia ziarnista z widocznymi jaśniejszymi punktami kaszy i tłuszczu.

Kształt:

Okrągłe „wianki”. Na przekroju poprzecznym przybierają kształt koła.

Rozmiar:

Długość jednego wianka: 28 cm, średnica do 14 cm.

Barwa:

Barwa zewnętrzna nierównomierna, ciemnobrązowa z odcieniem bordo. Na przekroju także koloru ciemnobrązowego z widocznymi jasnymi drobinkami kaszy.

Konsystencja:

Ścisła, sprężysta, dość twarda, a jednocześnie krucha.

Smak:

Smak i zapach typowy dla wędliny podrobowej, gotowanej z dodatkiem krwi i kaszy jęczmiennej. Wyczuwalny smak przypraw.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Ważnym elementem kulturowym województwa pomorskiego są tradycje kulinarne, a pożywienie jest ważnym elementem różnicującym zamieszkujące tu społeczności i identyfikuje przynależność grupową. Specyfika regionu pomorskiego, w tym kaszubskiego wyraża się przede wszystkim w samych potrawach – ich nazewnictwie, sposobach przyrządzania czy obrzędach. Zadziwiająca była prostota w przygotowaniu potraw kuchni kaszubskiej – proste, niewyszukane, czasem wręcz szokujące zestawieniem surowców. Wspólną cechą dla całego regionu było stosunkowo niskie spożycie mięsa i jego przetworów. Jak czytamy w publikacji Muzeum Narodowego w Gdańsku pt. „Kultura Ludowa Pomorza Gdańskiego”: „Przyrządzane z niego potrawy zajmowały w jadłospisie dalekie miejsce za produktami roślinnymi i nabiałkowymi. Największym uznaniem cieszyła się wieprzowina, a z drobiu – gęsi. (…) Wieprze bito przeważnie jeden lub dwa razy do roku – na Boże Narodzenie i na Wielkanoc. (…) Z gorszych gatunków mięsa wyrabiano pasztety, wątrobianki i salcesony, oraz – z dodatkiem kaszy i krwi – bardzo lubiane kaszanki („krwawe kiełbasy”)”.