Wygląd:

Kiełbasa wieprzowa w naturalnym jelicie baranim, z zewnątrz lekko pomarszczona, okręcona sznurkiem, na przekroju widoczne kawałki mięsa i tłuszczu.

Kształt:

Baton, na przekroju okrągła.

Rozmiar:

Baton o średnicy od 35 mm do 70 mm, waga w zależności od długości jelita od 0,7 do 1,4 kg.

Barwa:

Zewnętrzna brązowa, na przekroju różowa.

Konsystencja:

Dość zwarta, w dotyku twarda.

Smak:

Charakterystyczny dla kiełbasy wieprzowej wędzonej, z wyczuwalnym aromatem czosnku i pieprzu.

Tradycja:

Kiełbasa sielska swoją nazwę wzięła od miejscowości, w której była wytwarzana – Nowe Sioło. Jest to wioska położona w południowo-wschodniej Polsce, otoczona polami, łąkami, lasami oraz stawami. Jej mieszkańcy zajmowali się głównie rolnictwem, prowadząc niewielkie gospodarstwa rolne, w których hodowano głównie świnie i owce. Owce były hodowane dla skór, wełny, ale również dla mięsa. Jednak głównym źródłem mięsa była trzoda chlewna. Świnie ubijano tylko dwa razy w roku (przed Wielkanocą i Bożym Narodzeniem). Z mięsa wieprzowego wyrabiano głównie kiełbasy, w tym kiełbasę sielską. Początki wyrobu tej kiełbasy sięgają końca lat 40. XX w. Była to gruba wieprzowa kiełbasa z dużymi kawałkami szynki w naturalnym jelicie baranim, przewiązana sznurkiem. Wędzenie tej kiełbasy trwało zazwyczaj dłużej od tradycyjnej, co podnosiło jej walory smakowe. Każdego roku podczas Świąt Bożego Narodzenia oraz Wielkanocy nie mogło zabraknąć jej na półmisku, pokrojonej w cienkie, ukośne plastry. Obecnie nadal jest wyrabiana i cieszy się niesłabnącym uznaniem wśród mieszkańców Nowego Sioła. Była wystawiana na konkursach, m.in. „Nasze Kulinarne Dziedzictwo – Smaki Regionów” oraz „Najlepszy produkt tradycyjny Polski Wschodniej” organizowany w ramach inicjatywy pn. „Na Kulinarnym Szlaku Polski Wschodniej”, na których zajęła pierwsze miejsca.