Wygląd:

Pęta w osłonach naturalnych jelita cienkiego. Osłonka ściśle przylega do masy mięsnej, powierzchnia lekko pomarszczona.

Kształt:

Pęta w przekroju o kształcie owalnym.

Rozmiar:

Pęta o długości 15-20 cm i średnicy 2,5-3 cm.

Barwa:

Barwa mięsa od ciemnoróżowej do brązowej, barwa tłuszczu biała. Kawałki mięsa średnio rozdrobnione, związane masą wiążącą i równomiernie rozmieszczone na przekroju.

Konsystencja:

Konsystencja ścisła, dobrze związana, krucha.

Smak:

Smak i zapach charakterystyczny dla kiełbasy wędzonej i pieczonej z wyraźnym aromatem wędzenia. Smak lekko słonawy z delikatnym posmakiem przypraw.

Tradycja:

Na terenie gminy Kunów oraz w jej okolicach tradycje wyrobu kiełbasy swojskiej znane były już w okresie międzywojennym. W tym okresie istniały 3 zakłady rzemieślnicze, w których to mistrzowie wyrabiali wędliny swojskie. „W okresie międzywojennym na terenie powstał z inicjatywy społeczności Kunowskiej stały punkt uboju zwierząt gospodarskich z zapożyczoną nazwą „szchlachtus”, gdzie mieszkańcy za drobną opłatą dokonywali uboju zwierząt przez ludzi wyuczonych w tym fachu” (Wywiad etnograficzny z mieszkańcami Kunowa). Pod wpływem narzuconych ograniczeń spowodowanych okupacją w roku 1939 zawieszona została działalność zakładów produkujących wędliny. Jednak pomimo zakazu uboju mieszkańcy prowadzili wyrób tzw. „swojszczyzny”. Po roku 1945 na ww. terenach została powołana Gminna Spółdzielnia, która przejęła w spadku rzeźnie i otworzyła zakład, gdzie wytwarzano wędliny, w tym kiełbasę swojską. Charakterystyczny smak kiełbasa swojska z Kunowa zawdzięcza odpowiedniemu doprawieniu przyprawami takimi jak czosnek oraz pieprz. Zapach zaś uzyskuje dzięki wędzeniu jej w ostatniej fazie produkcji drewnem dębowym, olchowym bądź drzewem owocowym.