Wygląd                                       

Kiełbasa w jelitach wieprzowych cienkich różnych kalibrów, odkręcana w parki o długości 10-12 cm. Kiełbasa średnio rozdrobniona, wędzona, parzona

Kształt 

Kiełbasa cienka, batony o długości 10-12 cm. Kiełbasa pomarszczona nierównomiernie

Wielkość

Batony o długości 10-12 cm

Barwa 

Barwa powierzchni batonów od jasno brązowej do brązowej. Na przekroju mięsa różowa do ciemno różowej

Konsystencja

Dość ścisła

Smak i zapach

Smak mięsny z wyraźnie wyczuwalną mieszanką przypraw (pieprz czarny oraz czosnek)

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

 Kiełbasa tumska stworzona na początku lat dziewięćdziesiątych była dziełem płockich rzemieślników. Produkowana z potrzeby zagospodarowania mięsa pochodzącego z dojrzałych świń. Północne Mazowsze, zagłębie surowca wieprzowego, stworzyło możliwości jak najlepszego wykorzystania mięs o niepowtarzalnych walorach smakowych. Produkcja kiełbasy tumskiej oparta na naturalnych przyprawach trwa już trzecią dekadę i nadal cieszy się popularnością wśród klientów. Nazwa „kiełbasa tumska” wywodzi się od najstarszej dzielnicy Płocka, w której mieszkała większość rzemieślników. Zamieszkiwali dokładnie Wzgórze Tumskie położone na skarpie wiślanej zachowującej swój układ przestrzenny od ponad 800 lat.

Receptura wytwarzania kiełbasy sporządzona została w oparciu o metody tradycyjne, czyli peklowanie metodą na sucho przy użyciu naturalnych przypraw, z mięsa wieprzowego z całej świni w połączeniu z mięsem wołowym.

Kiełbasa tumska cieszyła się dużą popularnością wśród mieszkańców Płocka. W czasach nowej technologii i wyrobów wysoko przetworzonych, postrzegana była przez konsumentów jako wyrób tradycyjny. Ze względu na małą formę, wielkość, smak oraz dostępność często gościła na stołach jako podwieczorek – na ciepło z wody, lub podsmażona z cebulką na patelni. Idealnie pasowała także na wszelkiego rodzaju biwaki czy pikniki na świeżym powietrzu.