Wygląd:

Osłonka gładka, charakterystyczna dla kiełbas parzonych

Kształt:

Walec, w przekroju plaster

Rozmiar:

Średnica jelit 24 mm-26 mm; długość kiełbas około 15 cm

Barwa:

Słomkowa do ciemnosłomkowej, barwa na przekroju wyrównana, jasnoróżowa

Konsystencja:

Słabo związana, elastyczna

Smak:

Wyczuwalny smak i zapach przypraw – czosnku, pieprzu; zapach delikatnego wędzenia drewnem bukowym

Tradycja:

Ostrzeszów to gmina leżąca w południowej Wielkopolsce, przez którą przebiegał Szlak Bursztynowy. Początki osadnictwa na tym terenie sięgają czasów starożytnych, lokacja miasta nastąpiła w latach 1261-1283. Dynamiczny rozwój miasta miał miejsce w XVI w. i I połowie XVII w. Był to bardzo pomyślny okres dla Ostrzeszowa – rozwinął się wówczas handel i powstało wiele cechów rzemieślniczych. Gdy sięgniemy do źródeł historycznych, odnajdziemy Patent na Rzeźnictwo z 29 października 1812 roku. Od wielu lat wyrabiano na tym terenie soczyste wędzonki i kiełbasy. Receptura kiełbasy wiejskiej ostrzeszowskiej pochodzi od jednego z mieszkańców, który chodził po wsi i bił świnie, wyrabiając z nich smaczne wędliny. Z drobnego mięsa, tzw. odpadów i boczku, zapiekano pasztet z warzywami, aby wykorzystać całą świnię. Z przekazów rodzinnych dowiadujemy się, że ta tradycja była przekazywana z pokolenia na pokolenie. Za czasów dziadków i ojców dzisiejszych mieszkańców Ostrzeszowa było to zajęcie, które pozwalało nakarmić rodzinę i wesprzeć budżet domowy. Mięso stanowiące surowiec do produkcji kiełbasy wiejskiej ostrzeszowskiej uzyskiwano ze świń ras polska biała ostroucha lub zwisłoucha, która jest chowana w powiecie Ostrzeszów i innych z nim sąsiadujących do dziś. Obecnie mięso pozyskuje się z tych samych ras. Tuczniki zakupywane od wybranych dostawców są chowane na głębokiej ściółce i żywione tradycyjną karmą mokrą bez dodatku koncentratów. Tak chowana świnia rośnie dłużej od przemysłowej, ale jakość w ten sposób pozyskanego mięsa znacznie przewyższa surowiec z tuczu przemysłowego. Kiełbasa wiejska ostrzeszowska wytwarzana jest z trzech rodzajów mięsa wieprzowego: szynki, łopatki oraz mięsa tłustego kl. II. Skład mięsa, naturalne przyprawy oraz tradycyjny sposób produkcji powodują, że wędlina jest krucha i soczysta. Wędliny wędzi się dymem letnim z drewna bukowego aż uzyskają barwę złocistą, charakterystyczną dla wędlin parzonych-wiejskich. Dzięki wędzeniu kiełbasa może być dość długo przechowywana w chłodnym pomieszczeniu. Kompozycja przypraw – soli, pieprzu, czosnku z odrobiną gałki muszkatołowej – nadaje kiełbasie delikatny korzenny posmak. W celu dłuższego przechowywania kiełbasę po sparzeniu wkłada się jeszcze raz do wędzarni, co dodatkowo przedłuża jej trwałość i podkreśla aromat wędzenia.