Wygląd:

Kiełbasa średnio rozdrobniona, wędzona, pieczona, w osłonce naturalnej wieprzowej. Masa równomiernie rozmieszczona, pod osłonką charakterystyczna galaretka występująca w większości na zgięciu wianka.

Kształt:

Kiełbasa w kształcie przypominającym wianek.

Rozmiar:

Długość wianka na obwodzie zewnętrznym od 35 cm do 40 cm, w przekroju od 28 mm do 32 mm.

Barwa:

Zewnętrzna od brązowej do ciemnobrązowej z odcieniem wiśniowym. Na przekroju charakterystyczne szare do szarozielonego oczko w rdzeniu, a wokół barwa mięsa od ciemnoróżowej do ciemnoczerwonej, pod osłonką charakterystyczna galaretka o barwie od przezroczystej do słomkowej.

Konsystencja:

Mało ścisła, miękka, smarowna.

Smak:

Zapach charakterystyczny dla produktu wędzonego, smak charakterystyczny dla użytych przypraw, wzmocniony powstającą podczas obróbki galaretką, soczysty.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Andrychów to miasto w województwie małopolskim, które od dawna posiada bogate tradycje rzemieślnicze, w tym tradycje rzeźnicze i wędliniarskie. Jak podaje Bolesław Marczewski w książce pod tytułem „Powiat wadowicki pod względem geograficznym, statystycznym i historycznym” z 1897 roku, pod koniec XIX w. było tu aż 18 rzeźników. W „Księdze Adresowej wraz z W. M. Gdańskiem Dla Handlu, Przemysłu, Rzemiosła i Rolnictwa” z 1929 r. w Andrychowie, który wówczas był zamieszkany przez niewiele ponad 4 tys. osób, odnotowano aż 5 zakładów rzeźniczych i 6 zakładów wędliniarskich – znacznie więcej niż w innych miastach podobnej wielkości w tym regionie. W Andrychowie przygotowywano wiele wędlin wędzonych, a jedną z popularniejszych była kiełbasa wiejska z galaretką. Cechą charakterystyczną kiełbasy wiejskiej z galaretką jest wyczuwalny zapach wędzenia, miękka, smarowna konsystencja, niepowtarzalne szare „oczko” w rdzeniu widoczne po przekrojeniu oraz galaretka pod osłonką, dzięki czemu wędlina jest soczysta. Do produkcji kiełbasy wiejskiej z galaretką wykorzystywane jest specjalnie dobrane mięso wieprzowe. Dla wzmocnienia smaku i aromatu kiełbasy stosowane są przyprawy takie jak pieprz, czosnek, sól. Ostatni składnik zastosowany w odpowiedniej proporcji wyklucza potrzebę stosowania soli peklującej. Wędlina wędzona jest w piecu opalanym drewnem bukowym, olchowym lub owocowym, zawieszona na drewnianych kijach. Na koniec procesu wędzenia podnoszona jest temperatura w piecu, aby dodać wieprzowej osłonce charakterystycznych pomarszczeń. „(…) nie da się ustawić maszyny, dlatego zajmuje się tym wędzarz. Konieczny jest nadzór (czynnik ludzki). Płynne wędzenie jest bardzo ważne” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami Andrychowa).