Wygląd:

Klarowny płyn o barwie malinowej.

Kształt:

W zależności od naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

Malinowa.

Konsystencja:

Płynna.

Smak:

Słodkawy z nutką goryczy o charakterystycznym zapachu malin.

Dodatkowe Informacje:

Zawartość alkoholu od 35 do 45%.

Tradycja:

Malina to gatunek rośliny wieloletniej z rodziny różowatych. Podobnie jak jeżyna pochodzi z Europy. Rośnie głównie w ogrodach, choć w stanie naturalnym występuje również na polanach i obrzeżach lasu, a nawet wysoko w górach. Jej przyjemny słodki smak, a także aromat, wykorzystywany był od najdawniejszych czasów m.in. do przygotowywania tradycyjnych typowo polskich nalewek. W polskich domach nalewki robiono od wieków stosując różne receptury, przechodzące z pokolenia na pokolenie, często jako strzeżona tajemnica. „Prawie w każdym domu, szczególnie na wsi istnieją stare wypróbowane przepisy sporządzania nalewek” (J. Gajkoś, „Nalewki”, 1958). W domach jasielskich „nalewka malinowa była uważana za specjał, za jedną z najlepszych i najchętniej robionych nalewek. Miała ona wybitne właściwości rozgrzewające, dobrze było wypić kieliszek takiej nalewki przy przeziębieniu lub wlać go do gorącej herbaty – bardzo dobrze rozgrzewało” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami miejscowości Łaski k. Jasła). Najlepsze maliny do wyrobu nalewki zbierało się w lipcu. Powinny być mocno dojrzałe i zbierane na słońcu, bo wówczas mają najlepszy smak i aromat. Następnie owoce należy dokładnie oczyścić, odrzucić liście i ewentualne zgniłe, niedojrzałe lub chore owoce, gdyż ma to wpływ na smak gotowej nalewki. Owoce umieszcza się w naczyniu, zalewa spirytusem połączonym z wodą źródlaną, szczelnie korkuje i stawia w słonecznym miejscu. Po 4-6 tygodniach należy zlać płyn z nad owoców do czystego naczynia, a do owoców dodać cukier z miodem i ponownie odstawić na 4-6 tygodni. Otrzymujemy wtedy malinowy gęsty płyn o intensywnym smaku i zapachu, który mieszamy z wcześniej powstałym płynem. Tak powstałą wyśmienitą nalewkę malinową rozlewano do szklanych butelek, dokładnie zatykano i stawiano w chłodnej piwnicy, gdyż najlepszy smak zyskiwała po co najmniej półrocznym leżakowaniu.