Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                    

Świeży miód ma wygląd mniej lub bardziej gęstej cieczy.

Miód po miodobraniu trafia do szczelnych naczyń szklanych. Najpopularniejsze są szklane słoje o różnej pojemności, ze szczelnym zamknięciem. Każdy trafiający do konsumenta słoik jest właściwie oznakowany etykietą.

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Przyjmuje kształt naczynia.

Wielkość

Słoje: 500 ml – 700 g, 720 ml – 1000 g miodu

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Od złocistego do bursztynowego w zależności od nektaru, który przeważył w trakcie jego powstawania.

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

płynny – patoka

stały - krupiec

Smak i zapach

Słodki, łagodny w smaku, drobnoziarnisty, bardzo aromatyczny z lekko kwaskowym posmakiem. Smak i zapach zależny od pory zbiorów – łagodniejszy miód wielokwiatowy wiosenny i ostrzejszy letni. Przy miodzie wiosennym wpływ na smak ma głównie robinia akacjowa, mniszek lekarski i klon zwyczajny, a przy letnim nektar lipy i domieszka spadzi liściastej z takich drzew jak klon, lipa, dąb i grab. Może być odczuwalny posmak korzenny. Miód wielokwiatowy wiosenny przy przewadze nektaru z klonu może mieć kolor ciemniejszy, podobny do miodów letnich, w smaku delikatnie przypominający syrop klonowy z nutą karmelu.

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Najstarsze przekazy dotyczące bartnictwa w okolicach Serocka pochodzą z XV w. i mówią o rozliczeniach w miodzie i w wosku pszczelim. W XIX w. w Serocku pasiekę miał z reguły każdy proboszcz. Ważną rolę w rozwoju tradycji pszczelarskich w gminie Serock odegrał Zygmunt Szaniawski z Zegrzynka, aktywnie działający przy Muzeum Pszczelniczym w Warszawie. W 1900 roku z inicjatywy Zygmunta Szaniawskiego powstała szkoła pszczelarsko-ogrodnicza w Pszczelinie koło Brwinowa, a w Zegrzynku wzorcowa pasieka, którą zajmował się nauczyciel Stanisław Buczkiewicz znany jako „Pszczelarz z Zegrzynka”. Na początku XX wieku pszczelarze w Serocku hodowali pszczoły w ulach ramowych, kószkach i pniach. Pszczelarstwem zajmowali się głównie sadownicy i ogrodnicy. W czasie II Wojny Światowej, kiedy sytuacja bytowa lokalnej ludności była zła, miód z niewielkich pasiek prowadzonych przy lokalnych dworach był głównym źródłem przetrwania, a chleb z miodem często jedynym pożywieniem.

Obecnie, tj. na początku XXI w., w gminie Serock pszczelarstwem zajmuje się około 10 pszczelarzy zrzeszonych w Polskim Związku Pszczelarskim i kilku amatorów. Daje to łącznie kilkaset rodzin pszczelich. Miód wielokwiatowy zebrany z terenów gminy Serock prezentowany jest na różnych wydarzeniach gminnych, m.in. corocznych Barbarkowych warsztatach. Od wielu lat tradycją dożynkową w gminie Serock  jest składanie w darze wraz z wieńcami dożynkowymi, kosza z darami pszczelarzy, w tym miodem wielokwiatowym. Miód wielokwiatowy Ziemi Serockiej cieszy się dużym uznaniem i najchętniej jest kupowany od pszczelarzy, prosto z pasieki.

Bazą pożytkową dla pszczół są fragmenty kompleksów leśnych położonych na skarpie doliny Narwi w pobliżu Serocka. Stanowią one pozostałości dawnej Puszczy Serockiej. Występują tu bogate siedliska grądów i lasów mieszanych, porośniętych drzewostanem mieszanym z dużą ilością klonów, lip, leszczyny, porzeczki alpejskiej i robinii akacjowej. Dodatkowym walorem tej bazy pożytkowej jest fakt, że stanowi ona część rezerwatu przyrody Jadwisin położonego na granicy Wysoczyzny Ciechanowskiej i doliny Narwi, a także rezerwatu przyrody Wąwóz Szaniawskiego. Na specyficzny klimat i co się z tym wiąże bazę pożytkową, ma również wpływ rozległe starorzecze Bugu w okolicach ujścia do Narwi oraz powstałe w 1963 roku Jezioro Zegrzyńskie. Gmina Serock to również obszar Natura 2000.

Miód wielokwiatowy Ziemi Serockiej powstaje z nektaru roślin pochodzących z okolicy Serocka w województwie mazowieckim. W zależności od nektaru, który przeważył w trakcie jego powstawania, może mieć kolor od złocistego do bursztynowego. Smak i zapach zależny od pory zbiorów: miód wielokwiatowy wiosenny jest łagodniejszy, a letni – ostrzejszy. Przy miodzie wiosennym wpływ na smak ma głównie robinia akacjowa, mniszek lekarski i klon zwyczajny, a przy letnim nektar lipy i domieszka spadzi liściastej z takich drzew jak klon, lipa, dąb i grab. Może być odczuwalny posmak korzenny. Miód wielokwiatowy wiosenny przy przewadze nektaru z klonu może mieć kolor ciemniejszy, podobny do miodów letnich, w smaku delikatnie przypominający syrop klonowy z nutą karmelu.