Wygląd:

Wielokwiatowy: lepka, gęsta ciecz (masa) krystalizująca drobnoziarniście. Akacjowy: lepka, gęsta ciecz (masa). Bardzo gęsta po krystalizacji. Czysty miód akacjowy nie krystalizuje w pełni. Lipowy: lepka, gęsta ciecz (masa) krystalizująca gruboziarniście, niejednolicie

Barwa:

Wielokwiatowy: jasnokremowa do jasnobrązowej. Akacjowy: słomkowokremowa. Po krystalizacji biała. Lipowy: Zielonkawozłota do jasnoburtsztynowej w stanie płynnym. Złocistożółta po skrystalizowaniu.

Konsystencja:

Wielokwiatowy: płynna w momencie wybierania do gęstego, aksamitnego kremu po około 3 tygodniach. Akacjowy: płynna w momencie wybierania. Po krystalizacji bardzo gęsta. Krystalizuje bardzo trudno, dopiero w październiku do konsystencji półpłynnej. Lipowy: Płynna w momencie wybierania do gęstego kremu po około 4-6 tygodniach. Daje krupy po skrystalizowaniu

Smak:

Wielokwiatowy: charakterystyczne dla tego typu miodu. Słodki, bardzo słodki, łagodny i delikatny. Akacjowy: charakterystyczne dla tego typu miodu. Smak słodki, lekko mdły. Lipowy: Charakterystyczne dla tego typu miodu. Bardzo słodki, o głębokim, wyrazistym smaku, ostry.

Dodatkowe Informacje:

Miód wielokwiatowy zbierany jest z drzew i krzewów kwitnących wiosną w parku i lesie otaczających pałac w Witosławiu w okresie do końca maja. Nie zawiera zanieczyszczeń chemicznych. Miód akacjowy zbierany jest z akacji kwitnących w parku i lesie otaczających pałac w Witosławiu. Nie zawiera zanieczyszczeń chemicznych. Miód lipowy zbierany jest z lip kwitnących w parku i lesie otaczających pałac w Witosławiu. Nie zawiera zanieczyszczeń chemicznych

Tradycja:

Miód na terenie dzisiejszej Polski znany był od niepamiętnych czasów, nie tylko jako produkt spożywczy, ale także leczniczy. Początkowo pozyskiwano go z barci od dziko żyjących pszczół. Stanowił surowiec do wytwarzania miodów pitnych. Znano też wiele pożytków pszczelich: kit, pyłek, mleczko pszczele, dziś na nowo docenianych. W wielu polskich domach od pokoleń korzystano z dobrodziejstw wynikających ze spożywania miodu i produktów pasiecznych. W miejscowości Witosław, położonej na terenie gminy Osieczna w powiecie leszczyńskim, znajduje się odrestaurowany XIX-wieczny pałac z przylegającym przypałacowym parkiem, który tworzy starodrzew liczący od kilkudziesięciu do kilkuset lat (2 dęby – pomniki przyrody – szacowane są na ok. 600 lat), z grupą przepięknych okazów dębów, lip, kasztanowców, z licznymi alejkami, przylegający bezpośrednio do lasu mieszanego. Położenie Witosławia, z dala od ruchliwych tras i przemysłowych zakładów, gwarantuje czystość środowiska, o czym świadczą również czystość i bogactwo ryb pobliskiego jeziora oraz gnieżdżące się licznie ptactwo. Od północy park graniczy z polami, stąd pszczoły zbierają w maju nektar rzepakowy. Obszar ten leży w całości w granicach Natury 2000. Pałac w Witosławiu przechodził różne koleje losu i miał kilku właścicieli, lecz wyjątkowy park, liczący ok. 6 ha, położony nad jeziorem Witosławskim, z drzewostanem lip, akacji, dębów, kasztanowców oraz pasmem krzewów i łąk nad jeziorem, zawsze był rajem dla pszczół. Ule, wtopione na stałe w krajobraz parku, pozwalają uzyskiwać trzy charakterystyczne i odmienne miody w zależności od pory wybierania: wielokwiatowy, akacjowy oraz lipowy. Wiosną, jako pierwszy, pszczoły zbierają nektar z miododajnych drzew, krzewów, ziół i innych roślin, który utworzy miód wielokwiatowy. Pod koniec maja zaczynają rozkwitać parkowe akacje, wówczas, zazwyczaj do połowy czerwca, pszczoły zbierają nektar na miód akacjowy. W skład miodu akacjowego wchodzi nektar robinii akacjowej oraz ziół i chwastów kwitnących w tym czasie. Jeszcze nie przekwitną do końca akacje, a już, zwykle od połowy czerwca, zakwitają liczne lipy: najpierw szerokolistna, potem drobnolistna. Miód lipowy zawiera domieszki spadzi z wielosetletnich dębów i drzew iglastych oraz nektarów ziół i chwastów. Aż do połowy lipca pszczoły zbierają nektar lipowy. Miód witosławski, jak widać, nigdy nie jest miodem wyłącznie jednego gatunku, zawiera domieszki nektarów z kwiatów różnych ziół, roślin łąkowych oraz leśnych, charakterystycznych dla tego miejsca. Najliczniejsze na opisywanym terenie miododajne gatunki to: leszczyna, forsycja, bukszpan, ałycza, wierzby, brzozy, topole, kasztanowiec biały, klony, głóg, irga, dąbrówka rozłogowa, jasnota biała i purpurowa, miodunka plamista, mniszek lekarski, pierwiosnek wyniosły, pysznogłówka dęta, kocimiętka wielokwiatowa, mięta pieprzowa, krokus wiosenny i inne. Bogactwo parkowej roślinności doceniali kolejni właściciele zarządzający majątkiem. Świadectwem tego mogą być stare ule znalezione w piwnicach zamkowych pochodzące z początków XX wieku. Drzewostan parku, świetnie zachowany, tworzy swoisty mikroklimat związany z bliskością jeziora, stąd niezwykły, specyficzny miód.