Wygląd:

Podłużne kawałki ogórka bez skórki i miąższu.

Kształt:

Nieregularny, zbliżony do prostokąta.

Rozmiar:

Kawałki o wymiarach około 1 cm x 2 cm.

Barwa:

Jasnożółta.

Konsystencja:

Lekko sprężysta.

Smak:

Słodko-kwaśny z aromatem różnych przypraw.

Tradycja:

„Nie mogło zabraknąć u śląskich gospodyń smakowitych kiszonych ogórków (…) Warto natomiast przypomnieć recepturę na ogórkowe pikle (bardzo popularne zwłaszcza na Śląsku Opolskim (…)” (Wera Sztabowa, „Krupnioki i moczka czyli gawędy o kuchni śląskiej”, Katowice 1985). Pikle przygotowywane są z wyrośniętych, dużych ogórków gruntowych uprawianych w przydomowych ogródkach i w ogródkach przy gospodarstwach rolnych. Sposób ich przyrządzenia został opisany w wielu publikacjach. Na początku należy: „Duże, dojrzałe ogórki obrać ze skórki i pokrajać wzdłuż na 8 części. Usunąć gniazda nasienne. Tak otrzymane paty ogórkowe przesypać solą i zostawić w garnku kamiennym lub emaliowanej nie obitej misce na cała dobę” (pod red. O. Słomczyńskiej, S. Sochackiej, „Nowa Kuchnia Śląska”, Instytut Śląski w Opolu, Opole 1985). Następnie ogórki zostają odcedzone z soku i pozostawione na kolejne 5 godzin. Po upływie odpowiedniego czasu ogórki wkładane są do słoików z krążkami marchwi, cebuli, dodatkiem kopru, ziela angielskiego, liścia laurowego i gorczycy. Na koniec wszystko zalewane jest wodą i octem z dodatkiem cukru i soli. Słoiki gotowane są jeszcze przez około 10 minut i studzone. Ogórkowe pikle przechowywane są w piwnicach i spiżarniach, aż do następnych zbiorów. Zazwyczaj podawane zostają do obiadu jako przystawka oraz do dań na zimno.