Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                                            

Suszone, prostokątne kluski z mąki orkiszowej. 

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Prostokątny.

Wielkość

Prostokąt o wymiarach 60 mm x 6 mm i grubości 1-2 mm.

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Zewnętrzna i na przekroju lekko kremowa.

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Przed wysuszeniem kluska sprężysta i delikatna o gładkiej powierzchni, po wysuszeniu bardzo sucha.  

Smak i zapach

Smak lekko słodkawy z wyczuwalnym orzechowym smakiem o zapachu świeżo zmielonej mąki razowej.

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Ziarno orkiszu zwane początkowo przez rolników gminy Dębowiec i Osieka Jasielskiego „pszenicą orkiszową” było uprawiane od dawien dawna na polach leżących w obszarze powiatu jasielskiego województwa podkarpackiego. Na rozpowszechnienie uprawy orkiszu na tym obszarze miała wpływ historia regionu, a w szczególności zdarzenia związane z drugą wojną światową. Uważano, że ten gatunek zboża jest łatwiejszy i mniej wymagający w uprawie niż inne gatunki zbóż. Ziarno orkiszu młócono na końcu, gdy inne zboża były już wymłócone. Oczyszczone ziarna wsypywano do worków lnianych albo do beczek. Kiedy była potrzeba mielono go na własne potrzeby. Mąkę orkiszową używano do przygotowywania niemal każdego rodzaju pożywienia. Z mąki orkiszowej grubszej najczęściej robiono zacierkę na mleku lub robiono ciasto na placki pieczone na blasze. Wyrabiano także prozioki, pierogi lub kluski krojone. Także w każdą sobotę gospodynie wypiekały chleby i podpłomyki z maki orkiszowej. Zaletą potraw przygotowywanych na bazie tej mąki było ich łatwiejsze przechowywanie. Ciasto na kluski krojone zagniatane było na stolnicy. Na przesianą orkiszową mąkę w kolorze lekko kremowym, wbijano jajko, dodawano trochę soli i nalewano ciepłej wody z mlekiem. Wszystko razem zagniatano, wałkowano, dzielono po kawałku na placki i suszono na płachtach porozkładanych po całym domu. Potem się kroiło i gotowało. Kluski jedzono najczęściej z białym serem, masłem albo ze skwarkami. Używano ich również jako dodatek do zup lub drobiono na mleku. Z czasem cieńsze kluski krojone zaczęto nazywać makaronem, a grubsze zostały kluskami.