Wygląd:

Płaskie placki.

Kształt:

Okrągły lub owalny.

Rozmiar:

Dowolna.

Barwa:

Złoto – brązowa.

Konsystencja:

Konsystencja stała, w dotyku tłuste.

Smak:

Zapach i smak pieczonych ziemniaków, przy dodaniu cebuli – smak pieczonej cebuli.

Tradycja:

Ziemniaki, zwane w Wielkopolsce z języka niemieckiego kartoflami lub też pyrami odegrały na tym obszarze ważną rolę. W XIX i XX wieku stały się podstawą wyżywienia dla wielu grup społeczeństwa. Jadano je na różne sposoby: ugotowane podawano na sucho z solą (tzw. ziemniaki w mundurkach), mieszano je z kapustą, gotowano z nich zupy, przyrządzano wiele rodzajów klusek, takich jak kulochy (nagusy), sztaplarki, skubanki, szagówki. W okresach głodu wypiekano z nich chleb, a nawet uzyskiwano cukier. Bardzo popularną potrawą w Wielkopolsce są placki ziemniaczane, czyli plyndze. Słowo to pochodzi z gwary poznańskiej i oznacza nie tylko potrawę, ale również używane jest w różnego rodzaju powiedzeniach. Na przykład „leżeć jak plyndz na patelni” oznacza sytuację bez wyjścia, natomiast „masz babo plyndz” – masz babo placek. Plyndze przygotowuje się z utartych surowych ziemniaków. Z tak powstałej miazgi można odsączyć wodę lub ją pozostawić. Następnie dodajemy mąkę i wbijamy jajko. Masę nakłada się na patelnię łyżką i smaży na oleju. Uważa się, że smażone na innym tłuszczu tracą smak. Można je podawać na słodko: z cukrem i śmietaną bądź z samą konfiturą lub też lekko posolone. W powiatach, które kiedyś należały do zaboru rosyjskiego, jadają plyndze z przesmażoną cebulą. Wówczas do utartych ziemniaków dodajemy posiekaną cebulę, uprzednio uduszoną w smalcu.