Wygląd:

Ser podpuszczkowy o porowatej strukturze, na zewnątrz warstwa popiołu.

Kształt:

Ścięty stożek.

Rozmiar:

Wysokość ok. 3,5 cm, średnica ok. 7 cm. Wielkość może się różnić w zależności od użytej formy.

Barwa:

Na zewnątrz szara, na przekroju kremowa.

Konsystencja:

Twarda, porowata.

Smak:

Intensywny zapach oraz mocno słony smak.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Sery w popiele na terenie gminy Krasnystaw pojawiły się już w XVIII w. za sprawą Mikołaja Reja, który sprowadził do swojej posiadłości Siennica Różana, sąsiadującej z Krupem, Wołochów. Wołosi to grupa etniczna, pochodząca z Półwyspu Bałkańskiego, która przeniosła na ziemie polskie sztukę konserwowania w popiele, m.in. serów. Za sprawą Wołochów w wielu gospodarstwach na terenach Lubelszczyzny najbardziej dostępną formą konserwacji stał się popiół drzewny. Pozyskiwany był ze spalonych drzew owocowych, głównie z przycinanych na wiosnę gałęzi jabłoni. Do wyrobu tego sera używano mleka krowiego oraz podpuszczki. Gdy po zagotowaniu mleka wytworzył się skrzep, zlewano serwatkę, a skrzep wkładano do specjalnych kubeczków z dziurami, aby odciekł. Gdy reszta serwatki odciekła, ser wkładano do solanki, a następnie obtaczano w popiele. Przechowywano go wraz z resztą żywności w drewnianych szopach przy domach lub piwnicach z białego kamienia, na specjalnych drewnianych półkach. Tak, zakonserwowany popiołem, ser mógł leżakować nawet kilka miesięcy.