Wygląd:

Wypatroszona skóra rybia, wypełniona pozbawionym ości zmielonym i doprawionym mięsem szczupaka. Wyglądem nie różni się od całej niewypatroszonej ryby.

Kształt:

Kształt ryby, w przekroju owal wypełniony farszem.

Rozmiar:

Zależna od wielkości ryby.

Barwa:

Z zewnątrz ma naturalną barwę skóry szczupaka. W przekroju jest koloru kości słoniowej z widocznymi drobinkami warzyw.

Konsystencja:

Zwarta, spoista i sprężysta.

Smak:

Świeży i przyjemny.

Dodatkowe Informacje:

Faszerowany szczupak musi być podobny do surowego. Pięknie wygląda, gdy jest udekorowany pietruszką, marchewką i cytryną. Ryba powinna być duża, ponieważ skóra podczas gotowania się kurczy, a ukończone danie nie może mieć małych rozmiarów. Wyjęty z ryby szkielet z ośćmi oraz odcięty łeb wykorzystuje się do przygotowania wywaru, na którym gotuje się rybę. Dzięki temu wywar nabiera żelatynowej konsystencji i służy potem do zalania gotowego, rozporcjowanego dania cienką warstwą galaretki. Podkreśla to smak dania.

Tradycja:

Sejneńszczyzna jest krainą słynącą z ogromnej ilości jezior. Rozciągają się one od jeziora Wigry, które stanowi granicę zachodnią, przez Czarną Hańczę aż po Niemen. Okoliczne jeziora zawsze były świetnie zarybione, szczególnie dużo spotyka się tu siei, sielawy, stynki, a także szczupaka. Okoliczni gospodarze mogli bez żadnych ograniczeń łowić tu ryby, stąd też ogromna popularność i rozmaitość dań rybnych na tym terenie. Tradycja potraw rybnych jest na Sejneńszczyźnie bardzo bogata, ze względu na dawne trzy dni postne w tygodniu (środa, piątek i sobota). Ryby przyrządzane w różny sposób przyczyniają się do urozmaicenia pożywienia. Potrawy z ryb odznaczają się dużą wartością odżywczą, a dzięki lokalnym umiejętnościom kulinarnym są też bardzo smaczne. Ich walory smakowe zależą od właściwego przyrządzenia, odpowiedniego dobrania dodatków smakowych oraz od umiejętnego połączenia ich z innymi składnikami oraz oczywiście od sposobu wykonania. Dlatego właśnie szczupak faszerowany podany w sposób wykwintny, w całości, kusi nie tylko delikatnym smakiem, ale i efektownym wyglądem. Już od wielu lat, autorki książek kucharskich prześcigając się, proponując rozmaite dania rybne. Jednak na pograniczu polsko-litewskim dużą popularnością cieszą się potrawy przyrządzaną właśnie na sposób litewski. Wincentyna Zawadzka w swojej książce Kucharka litewska opisuje rozmaite sposoby przyrządzania szczupaka, również faszerowanego. Dawniej szczupaka piekło się w piecu, obecnie przyrządza się go, gotując lub piekąc w piekarniku. Od lat danie to jest uważane za pracochłonne i kosztowne. Dlatego też przygotowywano je głównie na święta np. na wigilię, a także na inne ważne wydarzenia (wesela, dożynki). W zamożniejszych domach potrawą tą goszczono często księży chodzących po kolędzie. Przepis na szczupaka faszerowanego przekazywany jest na Sejneńszczyźnie w rodzinach z pokolenia na pokolenie. Litwini zamieszkujący te tereny, kultywują pamięć o swej historycznej przeszłości. Starają się zachować wszystko, co cenne dla pamięci potomnych. Toteż również przepisy na starolitewskie potrawy przechowywane są przez gospodynie w domach przez wiele lat i przekazywane następnym generacjom.