Wygląd:

Walec z twardej masy serowarskiej.

Kształt:

Kształt walca (gołka) z bocznymi zdobieniami, w przekroju okrągły.

Rozmiar:

Waga od 30 do 400 g, wysokość 7-8 cm, obwód ok. 20-24 cm.

Barwa:

Na zewnątrz i na przekroju jednolicie kremowa do żółtej.

Konsystencja:

Zbita w dotyku, elastyczna na przekroju, jedwabista.

Smak:

Średnio słony smak, zapach przyjemny, łagodny. Wędzony dodatkowo słonawy posiada zapach dymu.

Tradycja:

Łemkowie to grupa etniczna zamieszkująca niegdyś tereny Beskidu Niskiego. Przez naukowców klasyfikowani są jako potomkowie karpackich nomadów zwanych Wołochami. Przed wysiedleniami po II wojnie światowej żyli oni głównie z upraw polowych i hodowli zwierząt. Silnie kultywowali oni też tradycje serowarskie oparte na metodach wołoskich. Łemkowie wytwarzali m.in. bundz, bryndzę, sery twarde (łemkowskie) i twarogi. Wśród różnych rodzajów serów sery twarde – łemkowskie były najbardziej pracochłonne i wymagające dodatkowych umiejętności serowarskich. W efekcie powstawały dobre do przechowania twarde sery z możliwością użycia ich nawet kilka miesięcy po wyprodukowaniu. Sery te wytwarzane są z mleka krowiego od krów dobrze przystosowanych do surowych warunków klimatycznych. Do pozyskania skrzepu (klagania) dawniej używana była podpuszczka pozyskiwana z wysuszonych żołądków osesków (cieląt). Obecnie natomiast dodawany jest stosowany w mleczarstwie enzym podpuszczki. Ponadto podkreślić należy, że charakterystyczny bogaty smak serów łemkowskich wynika z wypasania krów na ekstensywnie użytkowanych łąkach i pastwiskach. Latem krowy pasą się swobodnie na dużych przestrzeniach łąk o bogatym w zioła i inne gatunki traw poroście, ze stałym dostępem do wodopoju i miejsc ocienionych. Natomiast zimą żywione są paszami pochodzącymi z tych łąk, które nie służyły do bezpośredniego wypasu.