Wygląd:

Zbita masa serowa w kształcie serca.

Kształt:

Zewnętrzny kształt przypomina serce, zaś na przekroju elipsę.

Rozmiar:

W zależności od ilości sera przeznaczonego do suszenia. Masa waha się od 0,5 do 1,0 kg.

Barwa:

Zewnętrzna od słomkowej do żółtej, na przekroju – kremowa. Mogą być widoczne ciemne grudki w zależności od użytych przypraw.

Konsystencja:

Zwarta z gładką powierzchnią.

Smak:

Lekko kwaśny w zależności od dodanych przypraw wyczuwalny posmak ziół np. kminku czy majeranku.

Tradycja:

Krzeszów to wieś gminna położona w województwie podkarpackim na zachodnim skraju Płaskowyżu Tarnogrodzkiego nad rzeką San. Przeprowadzone po II wojnie światowej badania archeologiczne dowodzą, że na terenie dzisiejszego Krzeszowa we wczesnym średniowieczu istniała osada, należąca najprawdopodobniej do państwa Wiślan. Historycy wywodzą nazwę od staropolskiego imienia Krzesz i zaliczają ją do miejscowości znanych już w XII wieku. Mieszkańcy Krzeszowa i okolic, jak wynika z zachowanego Protokołu Powszechnej Konskrypcji Dynów do opodatkowania, zajmowali się uprawą roli, sadownictwem i hodowlą zwierząt. Od niepamiętnych czasów z produktów wytwarzanych w gospodarstwach przygotowywano różne potrawy, a jedną z nich był ser biały z mleka krowiego podsuszany zwany serem wielkanocnym. Przygotowywany był on raz w roku na Wielkanoc i podawany na śniadanie w Wielką Sobotę do barszczu. Wyrób sera wielkanocnego polegał najpierw na ogrzaniu zsiadłego mleka, a następnie przelewało się go do worka, żeby serwatka odciekła. Po odcieknięciu ser należało dobrze wymieszać z pozostałymi dodatkami np. kminkiem lub majerankiem i wkładano go do woreczka i ściskało w prasie. Później ser suszono na powietrzu. „Zarówno współczesne wiejskie przepisy, jak i wskazania w dawniejszych źródłach mówią o suszeniu serów w przewiewnym i suchym miejscu, ale nie za ciepłym. W gospodarstwach chłopskich, gdzie serów nie było tak wiele, suszyło się je w lecie zawieszone pod strzechą, zaś w zimie w bliskości pieca w kuchni lub na półeczce umieszczonej nad okapem (…). Sery suszone na półkach często przekładano z jednej na drugą stronę, by schły równomiernie i nie pleśniały (…)” (A. Kowalska-Lewicka, „Tradycyjne serowarstwo w Polsce”, Warszawa 1967).