Wygląd:

Rumiane pierogi z nadzieniem z soczewicy, okraszone skwarkami z cebulą

Kształt:

Soczewiaki sejneńskie są półokrągłe, przekrojone w poprzek mają kształt owalny, natomiast przekrojone wzdłuż są zbliżone do okręgu

Rozmiar:

Soczewiaki mają kształt pierożka o około 10 cm długości i około 2 cm grubości

Barwa:

Soczewiaki sejneńskie powinny mieć barwę złocistobrązową, przy czym z wierzchu są bardziej rumiane i zapieczone, barwa nadzienia przypomina kolor zielonego groszku

Konsystencja:

Zwarta, ale po przekrojeniu dzieląca się na warstwy; z wierzchu twardsza, zapieczona, w środku miękka

Smak:

Zapach smażonych placków ziemniaczanych, przyjemny, z nutą podsmażonej cebuli

Dodatkowe Informacje:

Soczewiaki sejneńskie można również przyrządzić w wersji mącznej, z ciasta drożdżowego (kakory). Można je przygotować również z innym farszem np. z kwaszonej kapusty, marchewki, grzybów lub białego sera. Soczewiaki mogą być daniem głównym albo przekąską w ciągu dnia. Je się je na gorąco, prosto z pieca lub podgrzane na patelni. Mogą być traktowane jak paszteciki i podawane z barszczem czerwonym (w wersji z ciasta drożdżowego). Upieczone soczewiaki podaje się okraszone skwarkami z cebulą. Dawniej, kiedy w każdej kuchni były tradycyjne piece domowe, soczewiaki pieczono, układając je na artach, podobnie jak chleb. Obecnie rzadko wypieka się je w piecach, częściej gospodynie używają do tego celu piekarników albo pieczenie zastępują smażeniem. Soczewiaki znane są również pod nazwą „zawijańce” lub „kakory”. Zazwyczaj przyrządza się je w niedzielę, gdyż wtedy jest więcej czasu, a potrawa ta jest dość pracochłonna.

Tradycja:

Soczewiaki to dość stara potrawa, uważana kiedyś za typową potrawę ludzi ubogich. Jest to rodzaj pierogów, a sposób ich wykonania jest podobny do kakorów. O ile kakory przyrządzane były z różnym farszem, to nadzienie soczewiaków stanowi zmielona soczewica, suto przyprawiona skwarkami. Litwini lubili i lubią jeść. Codzienne posiłki przeważnie tłuste, proste i pożywne (klimat, ciężka praca na roli). Tak opisują kuchnię litewską N. i M. Druto w książce pt. Kuchnia Litewska z 1987 roku. W publikacji tej znajdziemy też wiele przepisów na słynne dania starolitewskie, w tym również z ugotowanych ziemniaków. W czasach powojennych jadło się potrawy bardziej tłuste. Soczewiaki polewano skwarkami, wstawiano do piekarnika, by zawsze były ciepłe, a domownicy mogli się nimi posilić o każdej porze dnia. Robiono je więc w dużych ilościach i na cały dzień. Ciasto, w które zawija się soczewicę, należy przyrządzić z ugotowanych i utłuczonych ziemniaków. Na terenach pogranicza polsko-litewskiego dużo potraw przygotowywanych jest właśnie z ziemniaków i z soczewicy. Jak wynika z relacji ustnych, potrawa ta była powszechnie znana w okolicach Sejn już przed II wojną światową. Potwierdzają to liczne wypowiedzi osób, które od lat na tym terenie zajmują się wypiekaniem soczewiaków, a sposób na ich przyrządzenie jest przekazywany z pokolenia na pokolenie. Potrawa ta wywodzi się z terenów litewskich. Ludność z pogranicza polsko-litewskiego często utrzymuje ze sobą kontakty, nawiązuje znajomości i zakłada rodziny. Wiele przepisów na potrawy z tamtych stron przekazywana jest z matki na córkę. Przepis na soczewiaki, zwane również „kakorami” znajdziemy w wielu litewskich książkach kucharskich, w których podaje się wiele przepisów na potrawy przyrządzane z ugotowanych i utłuczonych ziemniaków, np. J. Uginčionė w swojej książce kucharskiej Žemaičių Valgiai z 1977 roku podaje przepis na kakory z nadzieniem z kapusty. Na terenie Sejneńszczyzny wiele gospodyń domowych, szczególnie starszych, nadal przygotowuje soczewiaki, nazywając je kakorami. Jednak rzadko kiedy robione są one z innym nadzieniem tj. kapustą czy marchwią. Najczęściej jest to soczewica.