Wygląd:

Płyn o barwie brązowo-fioletowej.

Kształt:

Przyjmuje kształt naczynia, w którym się znajduje.

Rozmiar:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Barwa:

Brązowo-fioletowa.

Konsystencja:

Konsystencja płynna, naturalnie mętna.

Smak:

Smak kwaśny z lekko cierpkim charakterystycznym posmakiem.

Tradycja:

Tereny Puszczy Mariańskiej należą do miejsc, które od zawsze obfitowały w mnogość dzikorosnącej roślinności, w tym czarnego bzu. Porastał on żyzne tereny znajdujące się nad licznymi strumykami i rzeczkami. Zamieszkująca tam ludność zajmowała się zbieractwem leśnych i dzikorosnących owoców, z których zbierano m.in. borówki, jeżyny oraz dziki bez. Część z tych owoców zjadano, a resztę po ususzeniu przechowywano na zimę. Czarny bez zbierano w sierpniu i wrześniu, z uwagi na jego nierównomierne dojrzewanie, zbierany był przez okres kilku tygodni. Czarny bez traktowany był jako roślina lecznicza, jego owoce suszono, jak również robiono z niego soki. Owoce czarnego bzu musiały być dojrzałe, gdyż tylko takie nadawały się na sok. Sok z owoców czarnego bzu wyciskano przez prasę do sera. Owoce umieszczone w lnianym lub płóciennym worku podkładano pod prasę do tłoczenia. Później do wyciskania soku z czarnego bzu stosowano maszynki takie jak do mięsa, które były bardziej dostępne w gospodarstwach. Sypano do niej owoce i kręcono korbką. Tak wyciśnięty sok przelewano do butelek lub słoików i pasteryzowano. Po przestudzeniu przenoszono sok do spiżarni, gdzie w dość niskiej temperaturze mógł przetrwać zimę. Sok z czarnego bzu powszechnie spożywano w razie przeziębienia, bólu gardła lub problemów z trawieniem. Dodawano go do wody lub herbaty. Z uwagi na jego wyśmienity smak, a także właściwości odżywcze i lecznicze, do dnia dzisiejszego jest wykorzystywany w lokalnych zwyczajach żywieniowych i praktykowanej medycynie ludowej.