Wygląd:

Świnia duża, o długim i mocnym grzbiecie. Na średniej wielkości głowie osadzone są dość duże, stojące uszy. Szyja bez uwydatnionego podgardla. Płaskie łopatki przylegające do tułowia. Klatka piersiowa jest dość głęboka i silnie wysklepiona. Zad długi z dobrze umięśnionymi szynkami. Ogon wysoko osadzony. Nogi proste i szeroko rozstawione. Posiada co najmniej 14 prawidłowo rozwiniętych sutków. Świnia późno dojrzewająca.

Kształt:

Szlachetna budowa, sylwetka wydłużona, równoległoboczna; linie grzbietu i brzucha biegną równolegle od przodu do zadniej partii ciała.

Rozmiar:

Dorosła locha osiąga masę ciała 300-350 kg, knur 350-400 kg.

Barwa:

Biała skóra pokryta szczeciną również białego koloru.

Konsystencja:

Nie dotyczy.

Smak:

Nie dotyczy.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Historia świń rasy wielkiej białej polskiej sięga lat 70. XIX w. Rasa ta została wytworzona w wyniku krzyżowania prymitywnych świń krajowych: polskiej dużej długouchej i polskiej małej ostrouchej z rasą wielką białą angielską (wba) i białą ostrouchą. Świnie polskie duże długouche ceniono ze względu na odporność na choroby, łatwość opasania się oraz twardą, jędrną słoninę i wysokiej jakości mięso. Ten typ wieprzowiny doskonale nadawał się do produkcji wyrobów trwałych. Cenne cechy świni polskiej małej ostrouchej to: zdrowotność, odporność, niewybredność i niewielkie wymagania pod względem paszy oraz skłonność do tuczenia się. W optymalnych warunkach chowu uzyskiwano od nich wysokiej jakości mięso o wysokim stopniu marmurkowatości. Na terenie obecnego województwa lubelskiego działało przed I wojną światową wiele chlewni zarodowych, w których utrzymywano świnie krajowe przekrzyżowane m.in. z knurami rasy wba z hodowli Antoniego Budnego z Bychawy, Antoniego Bobrowskiego ze Snopkowa oraz Izabelli Ryx z Prażmowa. Typem szlachetnym świni wielkiej białej, mającej udział w powstaniu rasy wielkiej białej polskiej, była rasa biała ostroucha wytworzona z krajowych świń długouchych i wschodnioniemieckich świń krótkouchych krzyżowanych z białymi rasami angielskimi: wielką i średnią białą. W latach 30. XX w. w Polsce wprowadzono księgi dla ras: wielkiej białej angielskiej i białej ostrouchej. W grupie świń białych ostrouchych występowała wielka biała ostroucha (pomorska), uznana za odrębną rasę 5 grudnia 1936 r., którą po II wojnie światowej włączono do grupy krajowych świń białych ostrouchych. W 1949 r. w Polsce rozróżniano dwa typy świń wielkich białych: wielkie białe angielskie i krajowe wielkie białe ostrouche. W 1951 r. podjęto uchwałę, usankcjonowaną 2 sierpnia 1956 r. przez Ministra Rolnictwa, o połączeniu ras i nadaniu im nazwy wielkiej białej, którą w 1962 r. zarządzeniem Ministra Rolnictwa rozszerzono nadając nazwę wielka biała polska. Obecnie rasa wielka biała polska utrzymywana jest na terenie całego kraju i pod względem liczebności w populacji hodowlanej zajmuje drugie miejsce po rasie polskiej białej zwisłouchej.