Wygląd:

Zawiesista ciecz z widocznymi na powierzchni drobinami liści szczawiu.

Kształt:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Rozmiar:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Barwa:

Jasnozielona z widocznymi ciemnozielonymi kawałkami gotowanego szczawiu.

Konsystencja:

Płynna, zawiesista, ale niezbyt gęsta, z wyczuwalnymi drobinami pokrojonych liści szczawiu pływającymi w zupie.

Smak:

Lekko kwaskowaty nadany przez szczaw. Dodatek śmietany łagodzi kwaskowatość liści szczawiu.

Tradycja:

Zupy to najprostsze i sycące potrawy, które często gościły na chłopskich stołach na terenie Kujaw. Ze względu na dawniej panującą na tych terenach biedę, zupy gotowano z najtańszych i najłatwiej dostępnych składników. Po zimie, kiedy nastawał tzw. „przednówek”, przez gospodynie kojarzony był z pustą spiżarnią, po wykorzystaniu wszystkich zimowych zapasów. Wiele kujawskich gospodyń w tym okresie do przygotowania potraw, w tym zup korzystało z darów dzikiej przyrody. „Kolejnym źródłem zdobywania pożywienia było środowisko naturalne, które dostarczało roślin dziko rosnących. Produkty te nie należały do podstawowych artykułów spożywczych, ale były uzupełnieniem pożywienia w wielu biedniejszych gospodarstwach. Były one też ratunkiem w okresach głodu np. na „przednówku” (…) Z roślin dziko rosnących należy wymienić szczaw, z którego gotowało się zupę” (D. Kalinowska, „Tradycyjne pożywienie ludowe na Kujawach”, Włocławek 2002). Szczawiówka zwana gwarowo „ściawiówką” należy na Kujawach do zup codziennych: „jak był rosół, to wiadomo, że na drugi dzień była ściawiówka” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami Kujaw). Podstawowym składnikiem zupy szczawiówki, jak sama nazwa wskazuje jest szczaw, który nadaje jej charakterystycznego lekko kwaskowatego smaku oraz barwę. Szczaw nie nadaje się do przechowywania, dlatego szczawiówka jest potrawą sezonową. Tradycyjnie na Kujawach zupa szczawiowa podawana jest z jajkami ugotowanymi na twardo oraz z krychanymi ziemniakami.