Wygląd:

Część zrazowo-wołowa z ćwierćtuszy tylnej – jałowic i wolców.

Kształt:

Podłużny, nieforemny walec.

Rozmiar:

Baton o wadze ok. 0,6 kg, średnica na przekroju ok. 2-5 cm.

Barwa:

Typowa dla wołowiny czerwono-brązowa, na zewnątrz widoczne przyprawy.

Konsystencja:

Sprężysta, na wpół surowa, lekko ciągnąca.

Smak:

Swoisty dla wołowiny, wyczuwalny bukiet ziół naturalnych.

Tradycja:

Nazwa krainy zwanej Warmią wywodzi się od pruskiego plemienia Warmów, zamieszkującego obszar położony w dolnym biegu Pasłęki. Jej obszar terytorialny stanowi jedną z części krainy historycznej Prus. Burzliwe dzieje tych ziem na przestrzeni wieków, kształtowały rozwój gospodarczy i kulturalny, a także różnorodność struktury etnicznej i kulturowej. Cechą charakterystyczną kuchni dawnych Prus Wschodnich były składniki wysokiej jakości, mające swe źródło w zasobach naturalnych, wśród nich: płody ziemi oraz wieprzowina, wołowina, cielęcina, rzadziej baranina, a także drób. Gospodarstwa wiejskie były samowystarczalne. Pożywienie ludności zamieszkującej tereny Warmii charakteryzowała obfitość w tłuszcze, które dawały energię i siłę niezbędną do pracy. Powszechne na stołach warmińskich było wędzone mięso, wędliny, słonina. Decydowały o tym dobre warunki do przechowywania na strychu, wysoko pod dachem, co zapobiegało psuciu się i wysychaniu. Ze względu na niski status społeczny ówczesnej ludności, spożywanie mięsa było oznaką dobrobytu i wysokiego sytuowania. Nieliczni jedli dobrze i tłusto, głównie ludność miejska i pańska, na stołach której częstym pożywieniem była pod różnymi postaciami wołowina. Znaczna część społeczeństwa zamieszkująca wsie hodowała zwierzęta wyłącznie na sprzedaż. Część mięsa była przeznaczana na spożycie, część odsprzedawano sąsiadom. Sposobem wydłużenia trwałości mięsa wołowego było wędzenie. Pomimo że własne wędzarnie miała każda warmińska zagroda, to nie każdy gospodarz potrafił w należyty sposób uwędzić mięso. Stosowano wędzenie na dwa sposoby: na ciepło i zimno. Mięso wędzone na zimno nie było parzone, posiadało specyficzny ciemny kolor i intensywny smak, zawdzięczany m.in. wędzeniu dymem z drzewa olchowego. Tradycje wędzenia mięsa takim sposobem są obecnie kultywowane przez kilka zakładów mięsnych położonych na Warmii.