Wygląd:

Lekko porowaty.

Kształt:

Owalny podłużny, nieregularny. Plaster nieregularny.

Rozmiar:

Długość 25 cm, szerokość 15 cm, wysokość 10 cm. Masa od 0,5 kg do 1 kg.

Barwa:

Barwa zewnętrzna mahoniowa, na przekroju czerwona. Wędzonka parzona jaśniejsza, na przekroju różowa.

Konsystencja:

Miękka, w dotyku elastyczna.

Smak:

Smak delikatny, z delikatną nutą czosnku. Zapach wędzenia drewnem bukowym.

Tradycja:

Ostrzeszów to gmina leżąca w południowej Wielkopolsce, przez którą przebiegał Szlak Bursztynowy. Początki osadnictwa na tym terenie sięgają czasów starożytnych, lokacja miasta nastąpiła w latach 1261-1283. Dynamiczny rozwój miasta nastąpił w XVI wieku oraz w połowie XVII wieku. Był to bardzo pomyślny okres dla Ostrzeszowa: rozwinął się handel, powstało wiele cechów rzemieślniczych. Gdy sięgniemy do źródeł historycznych odnajdujemy Patent na Rzeźnictwo z 29 października 1812 roku. Od dawna wyrabiali w tym rejonie soczyste wędzonki i kiełbasy, która to tradycja przetrwała do dziś. Receptura wyrobów ostrzeszowskich pochodzi od jednego z mieszkańców, który chodził po wsi i bił świnie, wyrabiając z nich smaczne wędliny, takie jak: wiejska kiełbasa, wędzonka, surowa polska, pieczona z dziczyzny z dodatkiem wieprzowiny, a rarytasem świątecznym był udziec wieprzowy wędzony i pieczony. Z drobnego mięsa, tzw. odpadów i boczku, jego żona zapiekała pasztet z warzywami, aby cała świnia była wykorzystana. Z przekazów rodzinnych dowiadujemy się, że tradycja ta była przekazywana z pokolenia na pokolenie w wielu rodzinach tego rejonu. Dawniej ubój oraz wyrób wędlin były zajęciem, które pozwalało nakarmić rodzinę i wesprzeć budżet domowy, dzisiaj pozostała zamiłowanie i chęć, aby smak wiejskiej kiełbasy i wędzonki towarzyszył nam każdego dnia. Wędzonka ostrzeszowska jest tradycyjną wędzonką charakterystyczną dla rejonu Ostrzeszowa i przylegających gmin (tereny Wzgórz Ostrzeszowskich, Kotlina Odolanowska), była tu znana i wytwarzana od pokoleń, przede wszystkim jako rarytas przygotowywany z okazji Świąt Bożego Narodzenia i Wielkanocy. Mięso do produkcji tej wędzonki uzyskiwane jest ze świń polska rasa biała ostroucha lub zwisłoucha, które są hodowane cały czas w naszym regionie. Szynka tylna, która jest surowcem do produkcji wędzonki ostrzeszowskiej, jest dzielona wzdłuż na 4 części, które następnie w kamionkowych kadziach pekluje się solą peklową, dodając czosnek. Smak tego mięsa jest wyjątkowy, miękkość a zarazem sprężystość powodują, że po obróbce wędzonka staje się soczysta i miękka, nabiera wręcz posmaku słodkości. Mięso uzyskiwane jest od wybranych dostawców, którzy świnie chowają w oparciu o tradycyjne metody chowu tj. chów na głębokiej ściółce, żywienie tradycyjną karmą mokrą bez komponentów. Z tej przyczyny świnia ta rośnie dłużej od przemysłowej, ale surowiec z niej uzyskany jest wysokiej jakości. Podczas obróbki wędzonka jest poddawana wędzeniu, wtedy nabiera złocistego koloru oraz słodkości, co jest efektem użycia do wędzenia drewna bukowego. Drewno to nie posiada garbników, które powodują goryczkę w mięsie przy obróbce termicznej. Z reguły w innych rejonach kraju do wędzenia używa się mięsa olchowego. Wędzonka ostrzeszowska podawana jest w formie surowej oraz parzonej.