Wygląd:

Zawiesista, ale nie gęsta ciecz z widocznymi brunatnymi owocami – śliwkami w skórce.

Kształt:

W zależności od naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

Od jasnobrązowej do brązowej.

Konsystencja:

Płynna z wyczuwalnymi, miękkimi owocami mogącymi zawierać twardą pestkę.

Smak:

Aromatyczny zapach suszonych śliwek węgierek, ze słodkawym posmakiem przypraw takich jak goździki.

Tradycja:

Na Kujawach znajduje się część polskiego zagłębia śliwkowego, czyli Dolina Dolnej Wisły, dlatego w kujawskim menu silnie zakorzenione są różnego rodzaju potrawy ze śliwek. „Śliwki najczęściej mama dostawała od koleżanki, ale suszyła sobie sama, a potem już mieliśmy swój sad i owoce z własnego sadu” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami wsi Bronisław). Wigilijna zupa z suszonych śliwek, jak sama nazwa wskazuje, przygotowywana i podawana była i jest do dnia dzisiejszego tylko na wigilijną kolację. Większość Kujawianek nie wyobraża sobie, aby przygotowywać tę potrawę na inne okazje w ciągu roku. „W okolicach Aleksandrowa Kujawskiego (…) gospodyni (…) na wieczerzę przygotowała zupę owocową z suszonych śliwek z grubymi kluskami, (…) W okolicach Włocławka na wigilijnym stole najczęściej pojawiały się (…) zupa z gruszek i śliwek suszonych (…) W powiecie radziejowskim na wieczerzę wigilijną szykowano (…) kluski z zupą śliwkową (…)” (Z. Przybylak, „Tradycyjna kuchnia pomorsko-wielkopolska”). Metoda przygotowania wigilijnej zupy z suszonych śliwek pozostała niezmienna na przestrzeni lat. Na początku należy opłukać, a następnie zalać zimną wodą suszone śliwki i moczyć je przez całą noc. Na drugi dzień owoce są gotowane w tej samej wodzie wraz z przyprawami np. goździkami. Kiedy śliwki zmiękną, wywar zaprawiany jest śmietaną z mąką pszenną. Wigilijna zupa z suszonych śliwek najczęściej podawana jest z kluskami przygotowanymi przez gospodynie.