Wygląd:

Płynna, gęsta, mętna zupa z widocznymi kluseczkami i kawałkami przesmażonego boczku.

Kształt:

W zależności od naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

Jasnobeżowa z ciemniejszymi kawałkami przesmażonego boczku.

Konsystencja:

Płynna.

Smak:

Smak i zapach charakterystyczne dla gotowanych potraw mącznych i smażonego boczku.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

W dawnej kuchni ludowej przyrządzano potrawy proste i skromne. Musiały być przede wszystkim pożywne i wykonane własnoręcznie. Dominowała strawa gotowana, przygotowywana w krótkim czasie, bez specjalnego wysiłku, zwłaszcza gdy rodzina żyła skromnie, a ponadto było wiele innych pilnych prac do wykonania. Zacierka z mątewki to rodzaj prostej, pożywnej zupy, łatwej i szybkiej w przygotowaniu. Na terenie Borów Tucholskich tę popularną zupę, gotowano najczęściej w dużych ilościach, niemal każdego dnia, dla dzieci i dla dorosłych, na śniadania i na kolacje. W tradycji ludowej nazywana była również zacierką z koziełka, bo tak określano rodzaj mątewki wykonanej z uciętego wierzchołka sosny, za pomocą której roztrzepywano mąkę, sypaną na gotującą się wodę lub mleko. Borowiacy mają dwa gatunki zacierek. „Pierwszą, tzw. zaciérkę z koziełka, przyrządzają w ten sposób, że do gotującej wody wsypują mąkę, gdzie ją koziołkiem rozwiercają. Nieco więcej pracy wymaga przygotowanie zaciérki zatartej. Z mąki zwilżonej zimną wodą zaruszają albo zaciérają w rękach małe zakruszynki, zwane także zaciéreczkami lub zaciérónkami, które potem nastawiają w tóntóniącej, czyli wrzącej wodzie. Zacieraczki zatarte mączką ziemniaczaną zwią się rybie oczy. Obydwa rodzaje zacierki zalewają mlekiem (…)”. (B. Sychta, „Kultura materialna Borów Tucholskich”). Polewkę sporządzano z mleka, wody lub z mleka z dodatkiem wody. Najczęściej zacierki gotowano wstępnie na wodzie, a dopiero potem dodawano mleko. Przy gotowaniu bardziej pożywnej wersji tej zupy, dodawano jako okrasę gęsinę lub wytopione ze słoniny skwarki, latem, zamiast skwarków, świeże owoce np. wiśnie, jagody.