Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                   

Ciecz zawiesista, gładka z widocznymi kawałkami ziemniaków oraz z przysmażoną cebulką ze skwarkami.

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Przyjmuje kształt naczynia

Wielkość

W zależności od naczynia

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Kremowo-szara

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Konsystencja płynna, naturalnie mętna ciecz

Smak i zapach

Słodko-kwaśny, wyrazisty. Wyczuwalny zapach naturalnego zakwasu żytniego.

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Zupę pn. zalewajka z Rogowa, na Pomorzu Zachodnim gotowano już we wczesnych latach po II wojnie światowej. W latach 40. XX wieku w Rogowie, wsi położonej niedaleko Stargardu osiedlili się osiedleńcy z Polski centralnej (pow. piotrowski, woj. łódzkie), woj. świętokrzyskiego, woj. podkarpackiego oraz z tzw. Kresów wschodnich.

Od początku zamieszkania na tych terenach, mieszkańcy przygotowywali posiłki według znanych sobie rodzimych receptur. Jedną ze stosowanych receptur, przywiezionych z Polski centralnej, był przepis na zupę zalewajkę.

W poszczególnych rodzinach zamieszkujących wieś Rogowo przepis na zalewajkę kolejnym jej pokoleniom przekazywany był ustnie. Matka uczyła przygotowywać tę zupę swoje dzieci, a one swoje. Z przepisu korzystali również inni mieszkańcy, którzy otrzymywali go od swoich sąsiadów. Zalewajka przygotowywana była w zależności potrzeb i możliwości poszczególnych rodzin. Niektórzy spożywali ją kiedyś codziennie, na co miały z pewnością wpływ skromne powojenne życiowe warunki. W zalewajce z Rogowa cechą charakterystyczną jest kształt ziemniaków które pokrojone są w talarki, wyróżnia to danie wśród innych. Współcześnie wieś zamieszkują kolejne pokolenia powojennych osadników a zalewajka z Rogowa jest posiłkiem, który funkcjonuje jako element integracyjny wśród mieszkańców. Przygotowywana jest na imprezy sportowe na Rogowskim boisku czy podczas miejscowych dożynek.