Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                    

Ciecz z dodatkiem ziemniaków, makaronu lub grzanek

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Zależny od rodzaju naczynia

Wielkość

Zależna od wielkości naczynia, w którym jest podawana

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Słomkowa lub ciemnosłomkowa, z wyraźnymi pasmami makaronu, kawałkami ziemniaków lub grzanek

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Zawiesista ciecz

Smak i zapach

Lekko słodkawy, winny lub kwaskowaty w zależności od użytych jabłek. Zapach świeżych i gotowanych jabłek oraz cynamonu

 

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Zupy owocowe posiadają swoistą historię kulinarną, a ich spożywanie to przede wszystkim tradycja w kuchni Europy Wschodniej. Kiedyś były częstym elementem letniego jadłospisu. Gotowano je z winem, wodą i cukrem, a zaciągano żółtkiem lub śmietanką.

Typowe owoce w kuchni polskiej to jabłka i owoce leśne, a także śliwki, gruszki, wiśnie, nieznane na północy Europy czereśnie, agrest i porzeczki. Wszystkich tych owoców używa się do dzisiaj w potrawach, zupach owocowych, deserach, wypiekach, nalewkach oraz wytwarza się z nich typowe dla polskiej kuchni kompoty oraz powidła.

Lubelszczyzna charakteryzuje się bogatą tradycją w uprawie jabłek – od XVIII wieku powstawały tutaj szkółki. Jabłka były serwowane na różne sposoby: w postaci kompotów, ciast, ciasteczek, jako farsze do naleśników i pierogów, a także przygotowywano z nich zupy. Szeroko stosowanymi i typowymi owocami w regionie hrubieszowskim, były
i nadal są jabłka, gdzie różnorodnością odmian obfitują przydomowe sady.

Tradycja zupy jabłkowej hrubieszowskiej wywodzi się przede wszystkim z przekazu ludowego z początku XX wieku. Według badań etnograficznych przepis na zupę jabłkową był przekazywany z pokolenia na pokolenie ustnie. Przygotowaniem zupy zajmowały się mieszkanki Stefankowic i okolicy od wielu lat, jeszcze w okresie przedwojennym. Dzisiejsze gospodynie wzorem babć i mam gotują różne zupy owocowe, zależnie od sezonu. Zupa jabłkowa, zwana też potocznie „jabłczanką”, jest najbardziej rozpowszechniona, gdyż jabłka były dostępne przez cały rok. Jest to potrawa bogata w wartości odżywcze, lekkostrawna, bardzo popularna i dostępna dla wszystkich, bez względu na majętność i pochodzenie. Składniki były na wsi w zasięgu ręki, niezależnie od zawirowań historycznych i przemian ustrojowych. Zupę jabłkową podawano do wyboru, z chlebem pszennym w formie grzanek, makaronem lub gniecionymi ziemniakami. Faktem jest, że po latach samo przygotowanie nieco uległo zmianie, poprzez używanie elektrycznych narzędzi kuchennych do rozdrobnienia jabłek, ale smak i wygląd, konsystencja, zapach nie zmieniły się w żaden sposób od lat.