Polska w RPA

Młody Polak, Alfons Ziółkowski, ryzykując życiem, kręci amatorski film, nigdy dotychczas niepublikowany, ukazujący rzeczywistość po obu stronach muru warszawskiego getta w 1941 roku. Odnalezienie taśmy po latach jest pretekstem dla reżysera  Erica Bednarskiego, by wrócić do wydarzeń wyrwania i odgrodzenia części miasta, eksterminacji mieszkańców i destrukcji. Przejmujący archiwalny materiał, jedyny do tej pory nienazistowski i niepropagandowy dokument z tamtego miejsca, wpleciony w film, staje się niemym świadkiem tragedii. Zestawiony ze wspomnieniami ocalałych z getta, mieszkańców Warszawy oraz opiniami historyków, architektów i artystów, ukazuje zarówno pamięć o tamtych wydarzeniach. Film stawia pytania o to, co znaczy dla miasta i jego funkcjonowania tragedia w tak niespotykanej skali. Równolegle widzimy sceny z życia nowoczesnej, dynamicznej metropolii, w której ślady ran sprzed 75 lat wciąż są namacalne i widoczne. Zmuszają one do refleksji nad procesami z jednej strony odbudowy i rozwoju, a z drugiej utrwalania pamięci. Film pokazuje też bezwzględną niemiecką biurokrację i plan podziału miasta, które miało ulec marginalizacji, a jego mieszkańcy - systemowej zagładzie. 

Po projekcji filmu odbyła się dyskusja z E. Bednarskim, który odpowiadał na pytania dotyczące realicji filmu.

Wydarzenie zostało zorganizowane przez Centrum Holokaustu i Ludobójstwa w Johannesburgu, Ambasadę RP w Pretorii i Fundację Lissoos Family.