Archiwalna strona
Ministerstwa Środowiska

W 2005 r. liczbę osuwisk i terenów zagrożonych osuwiskami w Karpatach oceniano wstępnie na ponad 20 000. Prace prowadzone w latach 2008-2010 w ramach Projektu SOPO (System Osłony Przeciwosuwiskowej) pozwoliły te dane uszczegółowić na terenie 34 gmin karpackich  i dane te ekstrapolować na pozostały obszar Karpat. Obecnie szacuje się że liczba osuwisk w Karpatach może zawierać się w przedziale 50 000-60 000. „Wskaźnik osuwiskowości” wyrażający wielkość obszaru objętego i zagrożonego osuwiskami w stosunku do powierzchni terenu ogółem jest w Karpatach szacowany na 30-40%. Zagrożenia ruchami masowymi na wybrzeżu Bałtyku są związane z rzeźbą strefy brzegowej i jej strukturą geologiczną, w tym litologią i miąższością osadów. Do rozwoju osuwisk przyczynia się  erozja wybrzeża spowodowana poprzez podniesienie się poziomu morza oraz zwiększona częstotliwość występowania sztormów, a także narastające tempo cofania się klifów w głąb lądu. W wielu częściach wybrzeża które pozostawały w stanie równowagi na odcinkach klifowych jak i barierowych zwiększyło się ryzyko wystąpienia ruchów masowych w ostatnich dziesięcioleciach. Najbardziej spektakularnym przykładem zagrożenia osuwiskowego na polskim wybrzeżu jest klif w Jastrzębiej Górze. Strefa aktywnego klifu ciągnie się na długości około 2 kilometrów i osiąga przeciętną wysokość 30 metrów. Budowa geologiczna oraz abrazja morska u podnóża klifu są głównymi czynnikami powstawania ruchów masowych w rejonie Jastrzębiej Góry, które w ostatnich latach sięgnęły kilkanaście metrów w głąb lądu. W pozostałych częściach kraju osuwiska można napotkać na obszarach rzeźby młodoglacjalnej, w północnej i środkowej części kraju oraz wzdłuż dolin dużych rzek. W dolinie Wisły wydzielono pięć stref występowania osuwisk: zachodnie brzegi doliny położone na krawędzi Wyżyny Małopolskiej, lessowe zbocza doliny w pobliżu Sandomierza, rejon przyległy do sztucznego zbiornika Włocławskiego, region kujawski oraz obszar krawędziowy położony w dolnym odcinku rzeki. Największe osuwiska występują w okolicach Dobrzynia, Wyszogrodu, Płocka i Sandomierza. Poza wymienionymi obszarami procesy osuwiskowe występują w niektórych częściach Sudetów (np. w Górach Bardzkich), a  także na obszarach powierzchniowej eksploatacji górniczej (na stokach dużych odkrywek w rejonie Turoszowa i Konina).