Obywatel państwa członkowskiego UE, który korzysta w Polsce z transgranicznej opieki zdrowotnej, jest traktowany jak osoba, która leczy się komercyjnie. To oznacza, że świadczeniodawca (m.in. szpital i przychodnia):

• może pobrać od niego opłatę za udzielone świadczenia zdrowotne,
• nie jest zobowiązany do udzielania mu świadczenia według kolejności zgłoszenia.

Odpłatne przyjęcie pacjenta z zagranicy w ramach transgranicznej opieki zdrowotnej przez polskiego świadczeniodawcę posiadającego umowę z NFZ jest możliwe, jeżeli nie utrudni to dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej polskim pacjentom.

Posiadacze Europejskiej Karty Ubezpieczenia Zdrowotnego wydanej w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, w Islandii, Lichtensteinie, Norwegii czy Szwajcarii, jeżeli korzystają ze świadczeń zgodnie z przepisami rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, są traktowani tak samo jak polscy pacjenci, posiadający prawo do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.