Leczenie w ramach transgranicznej opieki zdrowotnej polega na tym, że możesz korzystać ze świadczeń opieki zdrowotnej w innych państwach członkowskich Europejskiego Obszaru Gospdarczego/EOG (państwach członkowskich UE oraz w Norwegii,  Islandii, Lichtensteinie). Po wyjściu z UE Wielka Brytania zrezygnowała ze stosowania rozwiązań dotyczących transgranicznej opieki zdrowotnej, zawartych w tzw. dyrektywie transgranicznej. Nie obowiązują one również w Szwajcarii. 

Kto może korzystać z transgranicznej opieki zdrowotnej

Z transgranicznej opieki zdrowotnej możesz korzystać, jeśli masz prawo do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych w Polsce. Nie musisz informować Narodowego Funduszu Zdrowia (ani innej polskiej instytucji) o tym, że wybierasz się za granicę w celu planowego leczenia. W przypadku niektórych świadczeń musisz uzyskać uprzednią zgodę Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia – ich wykaz znajduje się w rozporządzeniu Ministra Zdrowia w sprawie wykazu świadczeń opieki zdrowotnej wymagających uprzedniej zgody Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia.

Jakie świadczenia w ramach transgranicznej opieki zdrowotnej

W ramach transgranicznej opieki zdrowotnej możesz korzystać z tych świadczeń, które przysługują Ci również w Polsce w ramach prawa do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Narodowy Fundusz Zdrowia zwróci Ci koszty tych świadczeń opieki zdrowotnej, które znajdują się w tzw. koszykach świadczeń gwarantowanych (czyli są wymienione w rozporządzeniach ministra zdrowia).