Muzeum powstało na bazie istniejącej od końca lat 70. XX wieku izby pamięci. Umiejscowienie, zgromadzone zbiory, zaangażowanie społeczne i pracownicze spowodowały, że teren byłego obwodu drogowego wraz ze zbiorami został wpisany w maju 1992 r. do rejestru zabytków. Przez ten czas placówka zgromadziła kilkanaście tysięcy eksponatów, z czego ok. 6 tysięcy zaewidencjonowano i skatalogowano. Można tu znaleźć dokumentacje drogowe, fragmenty zachowanych historycznych, nieistniejących już konstrukcji drogowych oraz nawierzchni, książki i podręczniki, przyrządy pomiarowe, narzędzia, mundury dróżników, mapy, sztandary, instrumenty laboratoryjne, medale, odznaczenia i fotografie.

Przy ekspozycji zewnętrznej maszyn i urządzeń wykorzystywanych do budowy dróg i mostów zaprezentowano także historyczny rozwój nawierzchni oraz oryginalne elementy dróg. Pośród ponad 100 eksponatów można zobaczyć zrywarki, kruszarki, równiarki, walce konne i mechaniczne, otaczarki, koleby, lokomobile, skrapiarki, wciągarki i beczkowozy. Część z tych urządzeń jest nadal sprawna i uruchamiana okazjonalnie.

Program zwiedzania Muzeum Drogownictwa oraz zajęcia edukacyjne i projekcje dostosowane są do wieku odwiedzających. Zespół Historii Drogownictwa GDDKiA organizuje lekcje historii, wystawy, odczyty promujące tradycję i historię drogownictwa, osiągnięcia polskich inżynierów, a także promuje zasady bezpieczeństwa i zachowania na drogach.

Muzeum wraz ze skansenem znane jest na całym świecie. Ta wizytówka polskich drogowców na arenie międzynarodowej działa w ramach stowarzyszenia Nord-Balt Road Museums. Corocznie odwiedza ją ponad 12 tys. turystów.