Krajowa Rada
Radiofonii i Telewizji

Zjawisko rezygnowania użytkowników z oglądania telewizji tradycyjnej na rzecz oglądania tego samego kontentu za pośrednictwem innych technologii jest faktem. Dynamicznie rośnie grupa widzów oglądająca programy telewizyjne za pośrednictwem internetu.  Kwestionowanie tego, świadczy o braku zrozumienia dla otaczającej rzeczywistości.

Rolą KRRiT jest zapewnienie równego dostępu do treści telewizyjnych dla wszystkich odbiorców.

Zasada must carry/must offer nakazująca operatorom rozprowadzanie określonych programów, a nadawcom ich udostępnianie, nie jest narzucona przez KRRiT, lecz określona w ustawie o radiofonii i telewizji w art. 43 ust. 1 (zasada must carry) i art. 43a ust. 1 (zasada must offer).

Art. 43 i 43a urt, w obecnym brzmieniu, zostały wprowadzone do urt. w ramach implementacji art. 31 dyrektywy 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej).

W stanowisku z dnia 22 maja 2018 r., KRRiT podtrzymała swoją interpretację art. 43 i art. 43a ustawy o radiofonii i telewizji: nadawca, który rozpowszechnia program, wymieniony w art. 43 ust. 1  tej ustawy, nie może odmówić operatorowi rozprowadzającemu program w sieci telekomunikacyjnej, o której mowa w tym przepisie, zgody na rozprowadzanie tego programu, ani też nie może uzależnić udzielenia takiej zgody od uiszczania jakiegokolwiek wynagrodzenia, w tym w szczególności z tytułu udzielenia licencji za korzystanie z nadania.

KRRiT kieruje się obowiązującą w UE zasadą neutralności technologicznej, a nie wspieraniem któregokolwiek z sektorów rynku audiowizualnego. Z tego względu Przewodniczący KRRiT wielokrotnie wskazywał, że obowiązek określony w art. 43 ust. 1 u.r.t. dotyczy wszystkich operatorów rozprowadzających programy niezależnie od stosowanej technologii rozprowadzania.