Polska w Nowej Zelandii

W wydarzeniu dn. 17 listopada wzięli udział ambasadorowie Polski, Niemiec, Izraela i Chile, przedstawiciele NZ MFAT, społeczności polskiej oraz mieszkańcy Wellingtonu.

Ambasador RP powiedział na wstępie: „Dzisiaj, 75 lat po przybyciu polskich dzieci do Nowej Zelandii, wyrażamy naszą wdzięczność rządowi i mieszkańcom Nowej Zelandii - Kościołowi i organizacjom katolickim – za ten gest wyjątkowej życzliwości. Składamy również hołd tej grupie wspaniałych Polaków, którzy przez wszystkie lata pielęgnowali swój język, dziedzictwo i kulturę, będąc jednocześnie wzorowymi obywatelami swojej nowej ojczyzny. Na przestrzeni ostatnich kilku tygodni mieliśmy zaszczyt uczestniczyć w pięknym zjeździe tej grupy i ich rodzin - w Auckland, Pahiatua i tutaj, w Wellingtonie. Wydarzenia te były pełne emocji, wspomnień, także łez – wszystko to w poczuciu przynależności do wyjątkowej rodziny. ”

1 listopada 1944 r. 733 dzieci, głównie sierot, przybyło do portu w Wellingtonie. 102 osoby dorosłe - nauczyciele, lekarze i opiekunowie - towarzyszyły grupie w drodze do Pahiatua, miejscowości położonej niedaleko Palmerston North, gdzie utworzono obóz później zwany „Małą Polską”, aby zapewnić im tymczasowy dom. Wszyscy z grupy przeżyli deportacje i obozy pracy przymusowej w Związku Radzieckim, w tym na Syberii. Po inwazji Hitlera na Rosję, w wyniku tzw. amnestii, polscy więźniowie mogli opuścić Związek Radziecki. W rzeczywistości przeżyły tylko nieliczne osoby z 1,5 miliona polskich deportowanych. W 1943 r. rząd Petera Frasera zaprosił grupę polskich dzieci do Nowej Zelandii. Większość z nich zdecydowała się osiedlić w tym kraju po wojnie, gdy Polska pozostała za żelazną kurtyną.

W programie niedzielnego koncertu znalazły się kompozycje trzech polskich kompozytorów.

Karol Szymanowski był najbardziej znanym polskim kompozytorem początku XX wieku. Jego twórczość zyskała międzynarodowe uznanie. Szymanowski był głęboko zainteresowany polską ludowością i starał się stworzyć polski styl narodowy - zadanie, którego nie podjął się nikt od czasów Chopina. 

Urodzony w Polsce kompozytor i pianista Andrzej Czajkowski - później znany jako André Tchaikowsky - był wybitnym muzykiem, który prowadził też niezwykłe życie. Urodzony w 1935 r. w Warszawie, jako Robert Andrzej Krauthammer, przeżył warszawskie getto i niemiecką okupację hitlerowską w Polsce. Po wielu latach koncertowania w Ameryce i Europie, osiedlił się w Anglii w latach '60. Zasłynął nie tylko swoimi osiągnięciami artystycznymi, ale także złożoną osobowością, poczuciem humoru i erudycją. Był protegowanym Artura Rubinsteina, laureatem Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w 1955 r. oraz Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Królowej Elżbiety w 1956 r. Występował z głównymi orkiestrami i dyrygentami na całym świecie, w tym w Nowej Zelandii.

I Hanna Kulenty - współczesna autorka, urodzona w Białymstoku, która pracuje i mieszka zarówno w Warszawie, jak i Holandii.