Polska pomoc

Głównym celem badań było, z jednej strony - określenie roli, jaką wybrane inicjatywy rozwojowe pełnią w poszerzaniu potencjału gospodarczego i społecznego krajów partnerskich, a z drugiej strony - zdefiniowanie czynników wpływających na realizację polskich projektów. Mogą z nich również korzystać m.in. potencjalni wnioskodawcy oraz inni uczestnicy działań realizowanych w ramach polskiej pomocy.

Ewaluacja potwierdziła pozytywny obraz polskiej współpracy rozwojowej. Wskazała na elementy, których stosunkowo niewielkie korekty mogą dodatkowo wzmocnić ten korzystny wizerunek oraz zarysowała możliwy kierunek zmian w planowaniu i realizacji inicjatyw rozwojowych w kolejnych latach. Pokazała także potencjalne możliwości zmian w inicjatywach pomocowych, których wprowadzenie mogłoby skutecznie wspierać  doskonalenie polskich działań rozwojowych.

Badania ujawniły w szczególności, że:

1. Projekty zrealizowane na Ukrainie

• były odpowiedzią na realne potrzeby. Ich beneficjenci wzbogacili swoją wiedzę w obszarze rozwoju regionalnego i obszarów wiejskich, rozwoju stowarzyszeń, aktywizacji i samoorganizacji społeczności lokalnych, rewitalizacji i audytu wewnętrznego. Podnieśli również umiejętności w zakresie przygotowywania strategii zrównoważonego rozwoju i planów rewitalizacyjnych, wniosków projektowych, a także przeprowadzania audytu wewnętrznego czy zakładania stowarzyszeń;
• dobrze wpisały się w działania podejmowane przez beneficjentów, a ponadto skutecznie uzupełniły inicjatywy realizowane przez innych donatorów. Wnioskodawcy osiągnęli zakładane cele. Było to możliwe dzięki ich dobremu przygotowaniu i wcześniejszym doświadczeniom oraz odpowiedniemu wykorzystaniu potencjału ukraińskich partnerów. Realizacja projektów przyczyniła się do wzmocnienia ich możliwości efektywnego działania; 
• stały się impulsem rozwojowym na poziomie lokalnym, a także przyczyniły się do budowania wizerunku Polski jako państwa nowoczesnego i otwartego.

2. Działania w obszarze edukacji globalnej w Polsce

• były różnorodne, prowadzone na szeroką skalę oraz dopasowane do sytuacji i potrzeb beneficjentów (nauczycieli, studentów, akademików). Projekty osiągnęły zakładane cele jakościowe i ilościowe. Dostarczyły praktycznej i użytecznej wiedzy, którą można wykorzystać w szkołach. Nie spowodowały jednak zmiany strukturalnej w systemie edukacji. Włączanie treści z zakresu edukacji globalnej do procesu nauczania pozostaje osobistą inicjatywą nauczycieli;
• przyczyniły się do zmiany postaw uczestników zrealizowanych przedsięwzięć. Zmiana ta jest jednak wyraźnie widoczna tylko wśród osób bezpośrednio objętych wsparciem. Jednorazowe interwencje, pozbawione mechanizmów utrwalania zmian niosą ryzyko szybkiego wygaśnięcia zainteresowania i nie pozostawiają trwałych śladów w postaci zmiany postaw i motywacji do działania;
• w coraz szerszym stopniu prowadzone są z wykorzystaniem nowoczesnych technologii, jednak nadal potencjał ten nie jest w pełni wykorzystywany. Największym uznaniem cieszą się szkolenia e-learningowe. Takie działania mogą być drogą do rozwoju wiedzy o edukacji globalnej na szeroką skalę.

3. Większość badanych projektów uwzględniała zagadnienia związane z prawami człowieka. Jednakże obecność tej problematyki – wprost lub pośrednio – w podejmowanych działaniach oraz jej interpretacja były zróżnicowane.