Wygląd:

Placek ziemniaczany pieczony w blaszce.

Kształt:

W zależności od użytej blachy, najczęściej prostokątny.

Rozmiar:

W zależności od wielkości użytej blachy.

Barwa:

Po upieczeniu barwa złoto-brązowa, zależnie od stopnia przyrumienienia, na przekroju szara.

Konsystencja:

Zwarta, dość gęsta, lekko mazista.

Smak:

Smak pieczonego ciasta ziemniaczanego, słodkawego. W innej, bardziej pikantnej odmianie z boczkiem wędzonym, wyczuwalny smak wędzonego, pieczonego boczku.

Tradycja:

Ziemniaki to roślina pochodząca z Ameryki Południowej. Do Polski „przywiózł je prawdopodobnie król Jan III Sobieski z wyprawy wiedeńskiej. Początkowo ziemniak był rośliną leczniczą i ozdobną, dopiero w drugiej połowie XVIII w. rozpowszechnił się jako roślina jadalna (bulwy) w całej Europie” (M. E. Halbański, „Leksykon sztuki kulinarnej”, Warszawa 1987). Wielkopolska kuchnia słynie z potraw przygotowywanych z ziemniaków. Począwszy od zup, poprzez szeroką gamę klusek, po placki z surowych ziemniaków. Często przy niedoborze mąki, ziemniaki dodawano również jako tzw. wypełniacz do chleba. Nieco zapomnianą, niegdyś bardzo popularną potrawą z surowych, utartych ziemniaków jest placek ziemniaczany. Przepis na bambrzoka jest dość prosty: „(…) ziemniaki obrać, umyć i zetrzeć na drobnej tarce. Dodać mąkę, jaja i cukier. Ciasto wyłożyć na wysmarowaną tłuszczem blachę, rozsmarować je na grubość 2 cm i na wierzchu posmarować tłuszczem. Piec w piecu chlebowym do otrzymania złotego koloru” (T. Naganowski, „Kuchnia wielkopolska wczoraj i dziś, czyli porady jak smacznie i tanio gotować zachowując tradycje i zdrowie”). Dawniej bambrzoka pieczono niekiedy na blacie pieca, a obecnie pieczony jest w odpowiedniej formie w piekarniku. Po upieczeniu może być spożywany bez żadnych dodatków, bądź do smaku można posypać go pieprzem lub podawać na słodko z powidłami, musem jabłkowym czy śmietaną.