Wygląd:

Płyn klarowny lekko zawiesisty, intensywnie zabarwiony.

Kształt:

W zależności od naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

Karminowo-buraczkowa z odcieniem fioletu.

Konsystencja:

Płynna.

Smak:

Smak kwaśny z posmakiem buraka ćwikłowego, zapach kwaszonki, lekki aromat czosnku.

Tradycja:

Buraki ćwikłowe są stosowane do przygotowania wielu potraw kuchni polskiej. Już w średniowieczu uchodziły za zdrową i smaczną jarzynę. Podawano je zarówno na stołach możnych jak i biedniejszej ludności. W cotygodniowym jadłospisie nie mogło zabraknąć barszczu z zakwaszonych buraków. Każda gospodyni miała swoje sposoby jego przygotowania i podawania. Uprawa buraków ćwikłowych rozpowszechniła się w Łańcucie i okolicznych wsiach. Dzięki temu potrawy przygotowywane z tego warzywa stały się popularne, a barszcz na stałe zagościł jako jedno z podstawowych dań kuchni tych okolic. W większości domostw kiszono na kuchennym piecu barszcz burakowy oraz barszcz żytni w specjalnym naczyniu nazywanym barszczownikiem. „Czerwone buraki pokrajać drobno, złożyć do baryłki lub garnka (¾ naczynia), zalać na pełno letnią wodą, troszkę posolić i dodać skórki z chleba. Postawić w cieple i przykryć, by się nie pruszyło. Na drugi dzień zamieszać, a po 6 dniach zlać przez sito włósiane lub ściereczkę do gąsiorka lub glinianego naczynia i przechowywać w zimnie” (Antoni Teslar, kuchmistrz Ś. P. J. M. Namiestnika hr. Andrzeja Potockiego w Krzeszowicach, „Kuchnia polsko-francuska”, nakładem autora odbito w drukarni „Czasu”, Kraków 1910). Barszcz kwaszony z buraka ćwikłowego podawano bezpośrednio do picia jako aromatyczny, lekko kwaśny napój. Jednak częściej używano go jako zaprawy do barszczu ugotowanego na włoszczyźnie. Już w latach 70-tych w Łańcucie zakwas burakowy był w sprzedaży, a przechowywano go w dużych beczkach podobnie jak kiszoną kapustę i ogórki. Kiszenie umożliwia zachowanie wartości biologicznych, mikro i makroelementów oraz szczególnie cennych czerwono-filetowych barwników – antocyjanów.