Wygląd:

Potrawa z szatkowanej kiszonej kapusty, siekanego mięsa i grzybów .

Kształt:

Przyjmuje kształt naczynia, w którym jest podawany.

Rozmiar:

W zależności od naczynia, w którym jest podawany.

Barwa:

Na zewnątrz jak i na przekroju od ciemno złocistej po brązową.

Konsystencja:

Gęsta, miękka z wyczuwalnymi kawałkami mięsa i grzybów.  

Smak:

Pikantny, aromatyczny, kwaskowo-słodkawy, z wyczuwalnym aromatem kapusty, mięsa, grzybów i ziół.

Tradycja:

Ludność, która o II wojnie światowej przybyła na Ziemię Lubuską przywiozła własne tradycje związane z przygotowywaniem pożywienia, kulturą i sztuką. Kuchnia osadników z Kresów południowo-wschodnich wyróżniała się upodobaniem do potraw z mięsem, grzybami i kapustą, z których najpopularniejszy był bigos. Na ziemiach polskich bigos obecny jest od XVII wieku. Umiłowanym punktem wypraw na polowania podczas uroczystości typu Hubertus było spożywanie właśnie bigosu, którego tradycja przygotowywania na tych uroczystościach obecna jest od ponad 60 lat. Do przygotowywania bigosu używano poszatkowanej kiszonej kapusty, suszonych borowików i podgrzybków, mięsa wieprzowego lub dziczyzny, suszonych śliwek oraz mieszanki przypraw takich jak kminek, liść laurowy, ziele angielskie, pieprz. Wskazany był również dodatek czerwonego wina o niskiej zawartości alkoholu. Bigos, aby był aromatyczny, powinien gotować się na wolnym ogniu przez około 4 godziny. Bigos można spożywać zaraz po ugotowaniu lub wypełnić nim słoiki typu twist, w których może być przechowywany przez kilka tygodni. Bigos myśliwski był wystawiany w konkursie „Nasze Kulinarne Dziedzictwo, Smaki Regionów”, na którym otrzymał nagrodę „Perła 2010”. Potrawa ta zachwyciła też swoim smakiem gości na uroczystości 100-lecia ogrodów różanych w Forst (Niemcy), gdzie w 2013 roku bigos myśliwski promował smaki Ziemi Lubuskiej.