Wygląd:

Płat boczku ze skórką z częścią żeber tuszy wieprzowej

Kształt:

Na powierzchni widoczne przyprawy; na przekroju przezroczysty

Rozmiar:

Długość płatu od 10 - do 50 cm o szerokości do 20 cm

Barwa:

Mięso różowe, tłuszcz lekko kremowy

Konsystencja:

Struktura ścisła, konsystencja zwarta, tłuszczu jędrna, powierzchnia przekroju lekko sucha

Smak:

Wyczuwalny smak i zapach wędzarni oraz użytych przypraw

Tradycja:

Gmina Radomyśl Wielki leży w północno - zachodniej części Województwa Podkarpackiego. Od wschodu gmina sąsiaduje z gminą Przecław i Mielec, od południa – gminami Czarna i Żyraków, od zachodu z Lisią Górą i Radgoszcz, a od północy – z gminą Wadowice Górne. Siedzibą gminy jest miasto Radomyśl Wielki. Teren ten był dwukrotnie niszczony przez działania frontowe. Największe zniszczenia przyniósł jednak końcowy okres wojenny. Po wojnie do lat 50-tych, funkcjonowała tu administracja oparta na strukturach przedwojennych. W roku 1950 powołano Miejskie i Gminne Rady Narodowe, natomiast w 1973 r weszła w życie nowa ustawa regulująca podział administracyjny kraju. Obecnie gmina Radomyśl Wielki wchodzi w skład powiatu mieleckiego, który jest częścią składową województwa Podkarpackiego. Na terenie gminy Radomyśl Wielki przeważa przemysł rolno - spożywczy (zakłady przetwórstwa mięsa wieprzowego i wołowego). Silnie rozwinięte jest rolnictwo w zakresie hodowli drobiu rzeźnego i niosek, oraz trzody chlewnej, a co się z tym łączy również handel detaliczny oraz gastronomia. Rolniczy charakter okolicy, czyste ekologicznie tereny, różnorodność kulturowa, pozwoliły jeszcze w latach przedwojennych wypracować niepowtarzalne receptury wędliniarskie. Zdynamizowało to od lat 90 XX wieku, najważniejszą obecnie w gminie gałąź produkcji przemysłowej jakim jest przetwórstwo mięsa. Boczek jest wyrobem wyprodukowanym z części żebrowych tuszy wieprzowej. Poddawany jest wędzeniu. Mięso do wędzenia pochodzi od tuczników zakupionych od rolnikówz powiatu mieleckiego. Produkcja boczku wędzonego radomyskiego pozostała niezmieniona od lat.„ Boczek, czyli boki tuszy wieprzowej były oddzielane podczas wstępnej selekcji mięsa po uboju. Płaty boczku razem ze skórka i czasami razem z fragmentami żeber (częściej stosowano boczek bez żeber) nasalano dodając przyprawy (pieprz, czosnek), a następnie wędzono w tej samej wędzarni co kiełbasy. Do wędzenia używano drzewa olchy. Po uwędzeniu boczek był przechowywany (najlepiej rozwieszany) w chłodnych i zaciemnionych pomieszczeniach. Sposób pozyskiwania i wędzenia boczku nie zmieniła się i obecnie wygląda tak samo, jak dawniej. Jedyną zmianą może być dodawanie większej ilości przypraw” (Wywiad etnograficzny na temat sposobu wyrobu boczku wędzonego z Aleksandrem Mrozowskim, masarzem, informacje dotyczą okresu przed 1939 i po 1945 roku; Muzeum Kultury Ludowej w Kolbuszowej).