Wygląd:

Wydłużony płat boczku o kształcie zbliżonym do prostopadłościanu.

Kształt:

Kształt nieregularnego prostopadłościanu, na przekroju kształt prostokąta.

Rozmiar:

500-1000 g.

Barwa:

Boczek na zewnątrz ma barwę brązowo-czerwoną, na przekroju różowo-białą.

Konsystencja:

Konsystencja stała, łatwo daje się kroić. Plasterki boczku są miękkie, soczyste, nie rozpadają się.

Smak:

Smak i zapach charakterystyczny dla boczku wędzonego w ciepłym dymie z wyczuwalnym zapachem ziół oraz wędzonki.

Tradycja:

W Zaborowie w gminie Tomaszów Mazowiecki według tradycyjnej receptury stosowanej od lat międzywojennych niezmiennie przygotowywany jest boczek wędzony. Boczek wędzony z Zaborowa wyróżnia się tym, że jest długo wędzony w gorącym dymie, a następnie jest zapiekany. Po uboju i rozbiorze mięsa, wykrojone boczki należy podzielić na mniejsze kawałki, takie długie prostokątne części. Następnie mięso to należy zapeklować. „Marynatę przygotowywało się z wody z solą i saletrą, niewielką ilością cukru. Teraz nie wolno używać saletry tylko sól peklującą. Dodawano pieprz, ziele angielskie, liść laurowy i niektóre zioła z łąki. Boczki wkładało się do zalewy do beczki, dużej dębowej na minimum 10 dni. Co jakiś czas je obracano. Musiały być całe zanurzone w marynacie. Później po wyjęciu wycierało się te boczki i rozwieszało, żeby wyschły przez kilka godzin. Jak wyjęto rano to tak do południa. Później rozwieszano w nagrzanej wędzarni na kijach, ale tak żeby się nie dotykały. Wędzono w gorącym dymie z drewna bukowego lub olszowego, niekiedy dębowego. I tak przez 3 dni i pół. Boczek się jednocześnie wędził i zapiekał” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami Zaborowa). Dobrze uwędzone boczki mają kolor brązowy lub brązowo-czerwony i mogą być przechowywane przez długi okres czasu. W Zaborowie boczek wędzony przygotowywany według tradycyjnej receptury z lat międzywojennych cieszy się nieustającym zainteresowaniem wśród konsumentów województwa łódzkiego.