Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                    

Powierzchnia boczku jest czysta, bez zacięć i strzępów. Wierzch może być częściowo lub całkowicie pokryty skórą. Na przekroju tłuszcz powinien być przerośnięty mięsem, którego powierzchnia nie może być mniejsza niż 20% całego przekroju.

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Boczek ma kształt prostokąta, na przekroju również kształt prostokąta

Wielkość

Prostokąt o szerokości 16-25 cm i długości 25-150 cm, grubość co najmniej 2 cm.

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Barwa zewnętrzna niejednolita, skóra powinna być jasnobrązowa z odcieniem pomarańczowym, mięso brązowe z odcieniem wiśniowym, tłuszcz – żółty z odcieniem szarym. Barwa mięsa na przekroju różowa do ciemnoróżowej, tłuszcz biały z odcieniem różowym.

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Konsystencja boczku wędzonego powinna być miękka, a plaster gr. ok. 2 mm, zwarty, miękki, tłusty w dotyku, nie powinien się rozpadać na poszczególne włókna

Smak i zapach

Smak i zapach charakterystyczny dla mięsa peklowanego, w miarę słony, wyraźnie wyczuwalny zapach wędzenia.

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Przepisy na wędlinę nie są zbyt skomplikowane. Do wyrobu należy przygotować odpowiednie rodzaje mięsa, w zależności jaka wędlinę pragniemy przygotować. Po uboju mięso trzeba było dobrze wystudzić, więc ćwiartki kładło się w zimnej komorze, aby zadębiały. Do rozbioru na elementy i dzielenia mięsa na gotowanie, na wędzenie itd. przystępowano następnego dnia po uboju. Kawałki mięsa nacierało się solą z saletrą, następnie trzymano je w piwnicy około 3-5 dni. Zapobiegliwe gosposie starały się odważać składniki solanki, ale często robiona była na oko i niestety z różnym efektem – raz nie słone innym razem przesolone. Po okresie peklowania mięso wędziło się w domowych wędzarkach za pomocą polan dębowych, olchowych lub z drzew owocowych przez 2 – 3 godziny, później przez parę godzin trzeba obsuszyć w wygaszonej wędzarni. Nikt nie mógł się oprzeć panującemu wszędzie zapachowi wędzonki. Współcześnie wytwarzany bronicki boczek wędzony, jak niegdyś, jest niezastąpiony na weselach na „wiejskich stołach” biesiadnych, które nieustannie cieszą się ogromnym powodzeniem.

Współczesna receptura wyrobu wędzonego boczku bronickiego powstała z połączenia doświadczenia kilku pokoleń mieszkańców Bronic oraz okolic Puław i Nałęczowa. Nazwa pochodzi od miejscowości Bronice, położonej w gminie Nałęczów, powiecie puławskim. Przy jej produkcji w rodzinnych gospodarstwach rolnych, stosowane są miejscowe, tradycyjne przepisy przekazywane z pokolenia na pokolenie. Wiejskie wyroby uświetniały chrzciny, komunie, święta, imieniny, nie mogło i nie może się bez nich odbyć żadne wesele. Często gościły na stołach podczas uroczystych spotkaniach Kół Gospodyń Wiejskich oraz Ochotniczych Straży Pożarnych zarówno w Bronicach jak i w sąsiednich miejscowościach. Są prezentowane i degustowane na lokalnych festynach i imprezach.

Bronickie wędzonki na stałe zagościły na stołach mieszkańców Bronic i sąsiednich miejscowości. Tradycja wyrobu swojskich wędlin znana jest od dawna i przekazywana jest z pokolenia na pokolenie. Chociaż wyrabia się je od dawien dawna, ich smak nie uległ zmianie. Zmieniły się jedynie naczynia wykorzystywane do peklowania. Dziś nikt nie wykorzystuje kamiennych garnków, są one częściej dekoracją kuchni, a nie naczyniem użytkowym. Mało kto już wie jak wyglądają emaliowane wanienki. Wszystkie te naczynia zastąpiły specjalne pojemniki do mięsa. Bardzo rzadko używa się saletry, którą zastępuje się solą peklową.