Wygląd:

Wyrób w osłonce naturalnej nieszlamowanej, powierzchnia czysta, lekko wilgotna.

Kształt:

Pojedyncze kiszki wiązane przędzą.

Rozmiar:

Pojedyncze batony o dł. 20–25 cm, kaliber 30–32 mm.

Barwa:

Barwa na powierzchni szara do brunatnej. Na przekroju brunatna z widocznymi kawałkami bułki.

Konsystencja:

Konsystencja dość ścisła, jędrna.

Smak:

Wyraźnie użytych przypraw, łagodnie słony.

Tradycja:

Nazwa „bułczanka” wywodzi się od charakterystycznego składu surowcowego, a mianowicie zawartości pokrojonej w kostkę bułki pszennej. Tradycja produkcji bułczanki jest typowa dla Wielkopolski, a zwłaszcza dla obszaru powiatu Grodzisk Wielkopolski. Bułczanka grodziska produkowana była na tym terenie już w drugiej połowie XX wieku. Początkowo wytwarzana była przez Zakłady Mięsne w Grodzisku Wlkp. Potwierdza to dokument z 1977 r. – katalog branżowych i zakładowych norm pracy w Zakładzie Produkcyjnym nr 3 w Grodzisku Wlkp. oraz oświadczenia byłych pracowników zatrudnionych w Zakładach Mięsnych w Grodzisku Wlkp., np. lekarza weterynarii zatrudnionego w latach 1985–1998. Po zlikwidowaniu zakładu nie pozostała żadna dokumentacja technologiczna. Od byłych pracowników Zakładów Mięsnych udało się zebrać część dokumentacji świadczącej o ciągłości produkcji bułczanki grodziskiej. Małe firmy rodzinne w tym rejonie wytwarzają do dzisiaj bułczankę według tradycyjnej technologii. Wyroby poszczególnych producentów różnią się niewiele, głównie proporcjami w zawartości naturalnych przypraw, co zależy od indywidualnych upodobań wytwórców oraz oczekiwań odbiorów. Skład surowcowy bułczanki grodziskiej, przyprawy oraz proces produkcyjny jest taki sam, jak dawniej. W dalszym ciągu utrzymuje się metodę tradycyjną wytwarzania i niezmieniony skład: mięso z głów wieprzowych, podgardla wieprzowe, skórki wieprzowe, mięso wieprzowe kl. IV, tłuszcz wieprzowy, bułka pszenna, krew wieprzowa oraz przyprawy. Produkcja bułczanki grodziskiej maleje w okresie letnim ze względu na charakterystykę wyrobu.