Wygląd:

Okrągły przypominający bochen chleba z brązową skórką na wierzchu.

Kształt:

Okrągły.

Rozmiar:

Waga: 2000 g, wysokość ok. 10 cm, średnica 22 cm.

Barwa:

Brązowa, dobrze wypieczona skórka. Na przekroju widoczny kremowo-złoty miąższ.

Konsystencja:

Chrupiąca skórka z miękkim i wilgotnym miąższem.

Smak:

Smak słodki, zapach lekko buraczany.

Tradycja:

Nazwa burocorz bogoryjski pochodzi od głównego składnika, czyli buraków cukrowych, a także nawiązuje do nazwy gminy znanej dawniej z uprawy buraków. W czasie wojny i tuż po jej zakończeniu buraki cukrowe stanowiły podstawę wyżywienia rodzin wiejskich. „Przed wojną to się najbardziej to piekło, i w wojnę. Bo i jeść nie było co a buraki to było coś” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami gminy Bogoria). Burocorz bogoryjski przygotowywany był zazwyczaj podczas wypieku chleba od czasów przedwojennych, co najmniej raz w tygodniu. „Buraki gotowane musiały być. Starte albo ugniecione, mąka dobra, pszenna. Do tego jaja i drożdże. Piec musiał być nagrzany żeby to było jak trza. Skórka to była chrupiąca, wypieczona, najlepsza. A pachniał burakami i był bardzo, bardzo dobry” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami gminy Bogoria). Pieczony był w piecu chlebowym, opalanym drewnem sosnowym, co powodowało odparowywanie wody z ciasta i nadawało mu charakterystyczny smak oraz pięciodniową świeżość. Spożywany był jako potrawa obiadowa, jak również słodki dodatek. Szczególnie chętnie zjadany był przez dzieci. Obecnie burocorza piecze się tylko okazjonalnie, głównie podczas organizowanych przez gminę oraz województwo uroczystości.