Wygląd:

Mętny płyn z osadem na dnie naczynia.

Kształt:

Przyjmuje kształt naczynia, w którym się znajduje.

Rozmiar:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Barwa:

Jasnosłomkowa.

Konsystencja:

Lekko musujący, mętny płyn.

Smak:

Orzeźwiający, lekko kwaśno-słodkawy płyn z posmakiem rodzynek i drożdży.

Tradycja:

Buza jest to napój z kaszy jaglanej, z dodatkiem rodzynek, cytryny i cukru. Buza delikatnie buzuje zarówno w butelkach, jak i podczas konsumpcji na skutek dodatku drożdży, stąd zapewne jej rodzima nazwa. Buza przybyła do Polski z Bałkanów, ale wpisała się całkowicie w wielokulturowość historii Białegostoku. Napój ten zadomowił się w Białymstoku nie tak od razu. Etap pionierski dla buzy miał miejsce w 1912-1915. Białostoczanie bardzo ją polubili, jednak radość z buzy nie trwała długo. Została ona szybko „zabrana” przez Rosjan wraz z osiadłymi wtedy na Podlasiu Macedończykami. Rosjanie doceniając jej krzepiące właściwości chcieli ją uchronić przed nacierającymi do Białegostoku Niemcami. Zabierali wszystko co mogło wzmocnić militarną potęgę wroga, uznając buzę za czarodziejski eliksir wzmacniający ducha bojowego. Zabranie buzy białostoczanom pozbawiło ich wszelkiej nadziei na przetrwanie. Jednak nastąpił okres powrotu i odbudowy w 1919-1924. Następne lata to była złota era. Buza triumfowała. W latach 1930-1939 buza stała się bardzo popularna wśród mieszkańców Białegostoku. Buzę można było kupić na wynos w szklanych butelkach z pałąkowymi zamknięciami. Pić ją trzeba było z wyczuciem, bo mogła „buzować”. Buza wyśmienicie smakuje podana, zgodnie z tradycją, z kawałkiem chałwy. Białostocka buza otrzymała I nagrodę w konkursie „Nasze Kulinarne Dziedzictwo-Smaki Regionów” w 2017 roku.